Dankzij het bloggen heb ik al veel fijne mensen leren kennen. Sommigen onder hen werden echte vrienden.
Met enkelen blijft het bij een belletje, mailtje of sms en met anderen breng ik regelmatig een leuke middag of dag door. We spreken af om te gaan shoppen of wandelen en geraken dikwijls niet verder dan het terrasje waar we hebben afgesproken. We voeren dan al eens diepgaande gesprekken (vaak wordt er dan al eens gehuild) maar er wordt ook altijd gelachen. Spijtig genoeg is zo’n dag altijd veel te snel voorbij.
Het fijne van een vriendschap die ontstaan is via de blogs is dat, zelfs al zie je elkaar een eerste keer, je elkaar precies al jaren lijkt te kennen. Een instant vertrouwd gevoel en een eerste keer dat je zoiets meemaakt is dat best een vreemde ervaring. Een ‘nadeel’ is dan weer dat je soms ver van elkaar woont. Té ver om, zoals je zou willen, af en toe bij elkaar binnen te springen voor een kop koffie en een babbel. Maar ook daar pas je een mouw aan als de nood hoog is om elkaar te zien.
Een vriendschap moet van twee kanten komen. Nemen maar absoluut ook geven. Het leven zoals het is onder vrienden, ik heb er al veel van mogen genieten maar ben tegelijk ook alweer een paar keer met mijn smoelwerk tegen de muur gelopen. Ondanks dat kon ik, toen ik het liedje van Jan Smit op de radio hoorde, niet anders dan beseffen hoe dankbaar ik mijn blog moet zijn voor de fijne vriendenkring die het me na jaren bloggen al opleverde.