… ook als je zonder pc en dus zonder internet valt.
De voorbije weken waren rustig, zo zonder internet. Ik had tijd voor dingen die anders altijd maar uitgesteld worden, een absoluut pluspunt, maar ze waren toch ook redelijk eenzaam zenne. Dat was de andere en iets mindere kant van de medaille. Midden vorige week werd ik effe zenuwachtig en dacht ik eraan om naar de bib te trekken en daar op de pc te gaan tokkelen maar gemengde gevoelens hielden me tegen. Gelukkig stonden er de voorbije weken wat familiefeestjes en een uitstap of drie in mijn agenda want verder leek ik wel op een onbewoond eiland te wonen.
En de w-w-wereld… die draaide na drie weken nog altijd voort. Zo zal het ongeveer zijn als je dood bent bedacht ik me gisteren nog. Een paar mensen die aan je denken maar verder is er gewoon een man minder op deze aardbol. Uit het oog, uit het hart. For some that’s the way life is, I guess.
Meer dan ooit besefte ik waarom ik vijf jaar geleden met bloggen begon maar tegelijk besefte ik ook hoe vluchtig en oppervlakkig vele van de virtuele contacten die je via het www maakt wel zijn. Iemand schreef me ooit dat je blij mag/moet zijn dat er van alle virtuele vriendschappen die je maakt er na verloop van tijd een paar echte overblijven. En gelijk heeft hij natuurlijk. Ik ben zelfs heel dankbaar voor de fijne mensen die op die manier mijn weg kruisten en met me mee blijven stappen. Maar dat de laptop tijdens de week écht wel degelijk één van de weinige toegangspoorten tot de buitenwereld was geworden heb ik nooit zo beseft als nu. Als je ’t mij vraagt, en als je ’t niet vraagt schrijf ik het ook, is het best dat ik daar dringend wat aan doe… Nu nog uitvissen hoe!
