Ik word geleefd…. dat is hoe ik het vooral sinds de laatste week aanvoel. ‘t Is niet dat ik van ‘s morgens vroeg (toch niet alle dagen) tot ‘s avonds laat in de kleinkinderen zit maar zo lijkt het wel. Tijd voor mezelf is schaars. Zeker nadat ik een paar weken geleden de poetshulp ontslagen heb en voorlopig ook de kuis en strijk weer helemaal zelf moet doen. Mijn zandloperke geraakt stillekesaan leeg zeg maar…
Spelen met het overactieve kind, het zieke (kleinstedochter heeft windpokken momenteel) troosten, het vermoeide dat niet in bed wil in slaap wiegen, de kibbelende verzoenen en zorgen dat ze allemaal even veel aandacht krijgen (óók mijn groot kind dat ‘s avonds thuis komt). Ik doe het met volle goesting, daar niet van, maar als ik heel eerlijk ben zal ik blij zijn dat deze maand (dewelke heel uitzonderlijk druk is omdat dochter terug aan ‘t werk is en ze pas in maart terecht kan in de creche) voorbij zal zijn. Het wordt tijd dat ik weer gewoon Nana kan zijn en af en toe oma in plaats van omgekeerd bedenk ik me de laatste dagen steeds vaker als mijn hummeltjes de deur uit zijn. Toch vergaat die gedachte even snel dan ze opkwam wanneer ik van hen een brede lach of dikke knuffel kado krijg. Een handje van zo’n kleine kopie van jezelf op je wang, je toefluisterend dat ze je lief vinden… ‘t is een opsteker voor élke grootouder. ‘k Geniet volop van mijn momenten met hen maar trop ís gewoon teveel, óók voor een liefhebbende oma. Deze oma komt daar bij deze heel eerlijk voor uit.
