Gazpacho, ik lust het niet hé. Toch koos ik het uit voor het etentje met mijn nicht zaterdag. Waarom iets kiezen dat je niet lust zie ik je denken. Awel omdat het geen gewone gazpacho was maar een zoete versie en dat had ik nog nooit gegeten. Hemels lekker en je maakt het zo:
Maak (of koop een goede kwaliteit) vanille-ijs. Maak een rodepaprikajus: bak een rode paprika in de oven met olijfolie. Schil en ontpit wanneer deze gaar is. Mix het vruchtvlees met wat suiker tot een jus. Bereid de gazpacho: mix 500gr aardbeien, 300gr frambozen, 200gr bloemsuiker, 2 ontvelde en ontpitte tomaten, sap van 2 limoenen, vanille-ijs en paprikajus gedurende 3 minuten. Zet koud weg. Dien op met een handvol verse aardbeien.
Je ziet, een koud kunstje hé. Omdat het de eerste keer was maakte ik hem exact zoals in het boek stond. Volgende keer mix ik wel het roomijs niet mee en serveer ik dat er enkel apart bij. Ik vond de smaak van de gazpacho veel beter puur. Hoewel je er niet direct de naam op kon plakken proefde je zo wél meer de aparte smaak van paprika en tomaat. Ook de kleur was mooi(er) rood vóór het ijs erin ging en veel te rozig erna. Erbij dronken we een Australische dessertwijn: Best’s Vic, late harvest muscat, 2009.
Het menu bestond verder uit:
Voorgerecht: Rundscarpaccio di Cipriani met een slaatje van rucola en rammenas. Het vlees kocht ik bij een slager uit de buurt die zelf zijn runderen kweekt. Eerste klas materiaal!
Hoofdgerecht: Gebakken roodbaarsfilet met een zalfje van parmezaan en knoflookpuree, uit het boek Puur Provence van Wout Bru. De aardappelchips verving ik door krokant gebakken aardappelschijfjes uit de oven.
Het etentje was een schot in de roos. Geen accidenten met het eten gehad, prima wijn en goed gezelschap. Dat het pas 4 uur in de morgen was eer we in bed lagen nemen we er op zo’n moment graag bij.