Het begint stillekes te borrelen, de goesting en ook het kerstmenu staat bijna op punt. Hoe snel het kan keren en vooral wat een telefoontje met een lieve vriendin kan doen! De knoop voor het voorgerecht (zalm, mi-cuit, met avocadocrème) werd gisteren doorgehakt tijdens datzelfde telefoontje. Ventje besliste dan weer dat met Kerst gevulde kalkoen op de eerste plaats komt en de kinderen deden niks anders dan dat met een ‘Ja ‘t is waar, je eet dat toch maar één keer op ‘t jaar.’ beamen. Dochter deed met chocolade fondue een voorstel voor het dessert. Door iedereen direct goedgekeurd. Nu moet ik alleen nog beslissen over soep, bijgerecht en aperohapjes. Moet lukken hé.
Aan wat ik zelf organiseer is niks te moeten want alles gebeurt al jaren op dezelfde manier. Omdat de kids nu rekening moeten houden met schoonfamilie vieren we het ene jaar op de 24ste, het andere de 25ste. Dit jaar is ‘t de 24ste en daar hou ik het meest van. Het begint hier al rond 4 uur in de namiddag met zelfgebakken poffertjes en huisgemaakte glühwein, allemaal gezellig bij de Mexicaanse kachel in de tuin. Koken is voor mij geen dwang, zeker niet met Kerst dus komt er ‘s avonds lekker eten op tafel. Elk jaar weer struikel ik over de keuze van het menu om uiteindelijk wél telkens te eindigen met gevulde kalkoen als hoofdschotel. Dat struikelen zie ik al als een traditie op zich. Tussen de gangen door doen we spelletjes. De winnaar krijgt geen pakje maar mag er als beloning eentje uitdelen. Zo kan het gebeuren dat je soms lang moet wachten om zelf iets open te doen en om die reden probeert zoon elk jaar weer de spelregels te veranderen. Oók een traditie op zich ondertussen. De kids blijven meestal slapen en daarom voorzie ik een brunch op Kerstdag.
Het ge-moet ligt hem voor mij meer bij oud en nieuw en daar doen we zelf dan ook al jaren niet meer aan mee. Meestal moeten de kinderen trouwens werken dus houden we het gewoon onder ons (de laatste jaren in gezelschap van onze kleinkindjes), eten waar we zin in hebben, wat televisie kijken, of niet, wat dansen, of niet… alles kan, niks moet. Om middernacht kijken we naar het vuurwerk in de straat. Geen pakjes, trop is teveel, daarom geven we alleen een kleinigheid aan de kleinkindjes die op nieuwjaarsdag hun brief voorlezen tijdens het vieruurtje.
Op mijn postje over feestgevoel, tenminste het ontbreken ervan, kreeg ik heel wat reacties en blijkbaar werd mijn bedenking door sommigen een beetje misbegrepen. Vond ik Kerst en het familiegebeuren errond niet belangrijk dan zette ik gewoon geen boom, stuurde geen kaartjes en haalde wat kant en klaar in huis om de feestdagen door te komen of verkastte ik mezelf zonder dralen naar het zuiden van Frankrijk voor 2 weken. Nee, het is net het tegenovergestelde. Juist om het warme gevoel dat mijn familie rond mij hebben me geeft heb had ik het zo moeilijk denk ik. Ik hou enorm van traditie en zal de laatste zijn om van gewoontes af te wijken. Soms wordt het feit dat niet iedereen binnen de familie daar in mee gaat teveel. Voorbeeld van een pijnpunt: Elk jaar weer probeer ik sommige dichte familieleden het belang van traditie en gezellig samenzijn met de familie te doen inzien. Helaas, zonder resultaat. Op Kerstavond komen ze al lang niet meer en de aanzet in de namiddag hebben ze nu al twee jaar laten schieten. Op de vraag ‘Komen jullie dan gewoon een uurtje langs om poffertjes en glühwein?’ een antwoord krijgen als ‘Voor een glaasje warme wijn kom ik niet tot daar zenne.’ hoor je liever niet hé? Of wel? Om mijn repliek dat ze later spijt gaan hebben om de dingen die ze zo missen geven ze niks want… later zijn we toch dood en dan kúnnen we geen spijt meer hebben. Hun woorden hé. Ja, dan eindigt voor mij de discussie. Ik besef wel dat dit voor hen misschien het ‘Kerst-gemoet’ is en daarom vraag ik ze dit jaar, met spijt in het hart, voor het eerst niet. Hoef ik er ook niet wakker te liggen. Dat dacht ik tenminste. Ben er nog niet helemaal uit wat erger is, wakker liggen van hun botte antwoord of wakker liggen om het weten dat ze er zeker niet zullen bij zijn dit keer.
