Vriend. Het was bijna zijn tweede naam. Zijn koosnaam. Zijn roepnaam. 15,5 jaar onze dikste vriend. De laatste weken waren moeilijk, maar moeilijk gaat ook. Tot het helaas té moeilijk werd.
Een heel ander verhaal. De knoop doorhakken was zwaar maar het moest. Hem verder laten lijden omdat wij niet klaar waren om hem af te geven zou egoïstisch geweest zijn. Je huisdier afgeven, daar ben je nooit klaar voor! Toen het zover was legde hij zijn pluizige kop op mijn schoot. Aai me, het is goed zo, leek hij te willen zeggen. En ja, het was goed zo. Dat zei toch ons verstand maar tegelijk brak ons hart.
Dag dikke vriend, laat de engelen over je waken. Vaarwel lieve Sam, we gaan missen.
Er zijn heel wat posts over de hond des huizes verschenen, maar de laatste 3 jaar zo goed als niets merkte ik vandaag. Mijn laatste schrijfsel over hem verklaart veel. Hij werd ons zorgenkindje. Het ene mankement volgde het andere op. Hij werd doof, hartpatiënt, zijn pancreas werkte niet meer zo goed, hij bleef problemen hebben met zijn darmen, zijn oren bleven ontsteken… de lijst werd alsmaar langer.
Hij begon ook stilaan dement te worden. Dat werd ons opeens héél duidelijk toen we hem in september gingen afhalen in het hondenhotel waar hij de laatste jaren verbleef als wij in de Provence waren. Hij herkende me niet. Wilde niet meteen mee in de auto.
Ja, dementie bij honden bestaat. Ook wij waren daar heel verbaasd over. Bij dieren wordt de term CDS (Cognitief Disfunctie Syndroom) gebruikt. Eindeloos rondjes lopen, staren, niet meer willen knuffelen, op de raarste plekken gaan liggen, vergeten, onzindelijk worden,… het zijn allemaal dingen die je erbij neemt. We konden hem amper nog alleen thuis laten. Het dagelijkse leven was moeilijk maar we zagen er geen reden in om hem af te geven.
Bij nader inzien was de dementie op zich voor hem ook geen pretje. Geen kwispelend staartje, geen sociale interactie meer, geen blije hond. Misschien besefte hij meer dan wij vermoed hebben?
De laatste tijd kon hij ook niet meer zitten, liggen werd heel pijnlijk. Toen hij zelf niet meer uit zijn mandje geraakte was de maat vol. De knoop moest daar en dan doorgehakt worden.
Toch kwam héél af en toe de deugnieterij in hem nog naar boven. Met de zakdoek die mijn ma onlangs op de sofa had laten liggen was hij weg. Net zoals servieten was dat iets waaraan hij niet kon weerstaan, zélfs in zijn slechtste momenten niet.
Gelukkig waren er al die jaren naast zijn gezondheidsproblemen ook die veel goede momenten, deugnieterijen waar we hem op betrapten en waar ik al eens over schreef. Wat ben ik blij dat ik die dankzij mijn blog kan teruglezen.
Als hij de kans zag pikte hij eender wat. Een pen, een tak of plantensteun als we in de tuin werkten, bij een onoplettendheid verdween als eens de cake van de eettafel, hapjes of koekjes op de salontafel was not done of we hadden er zelf geen. Het was één van die dingen die we hem niet afgeleerd kregen.
Samen met de kleinkinderen maakte hij van ons huis “la maison du bonheur”.
Ondertussen is het bijna 3 weken geleden, maar nu pas kan ik deze post plaatsen. We missen hem enorm. Het is stil in huis. De zorg voor hem van de laatste jaren zat er heel hard ingebakken merk ik nu. Te pas en te onpas moet ik mezelf eraan herinneren dat hij er niet meer is. Dat ik niet op mijn klok moet kijken om te zien of ik niet al te lang van huis ben. Dat ik de deur nu gerust mag laten opstaan. Dat er al eens iets mag vallen zonder dat ik het snel snel van de grond moet rapen. Dat ik niet meer met een ongerust gevoel de voordeur moet openen, me afvragend in welke toestand ik hem deze keer zal vinden. Het zijn zaken die nog steeds in een fractie van een seconde door mijn hoofd gaan. Het zal moeten slijten.
We lieten hem cremeren. Zijn assen bewaren we een mooi hart uit klei, gemaakt door een Kempische kunstenares. Ernaast een mooi kristallen potje dat ik verleden week in de kringwinkel vond en dat we vulden met een paar plukken van zijn blonde haar. We hebben het gevoel dat hij terug thuis is en dat geeft rust.
We zullen hem nooit vergeten. ♥
Een diertje verliezen is vreselijk, en het gemis blijft, ook lang daarna. Sam was een schat, en hij heeft bij jullie een mooi leven gehad!
Dank u sjoeke.
Sam zal voor altijd in jullie hart zitten. Een groot gemis , die deugniet. Zo mooi beschreven. En inderdaad het moet slijten, maar de mooie herinneringen zal je nooit vergeten. Dikke knuffel .
Dank u Lydia. Gelukkig zijn er inderdaad die mooie herinneringen. x
Jullie zullen Sam zeker missen, maar de mooie herinneringen, die blijven.
Dat is waar. Lief, dank je. x
Wat schrijf je mooi over de verdrietige en de mooie momenten met jullie lieve vriend. Ik lees het met een brok in mijn keel. Heel veel sterkte met dit verlies!!
Dank je wel. x
Ach wat verdrietig! Een klein hondje, maar een groot gemis! Sterkte!!
Dank je wel. x