A cup of life of life in a cup, het zou momenteel allebei kunnen. Waar ik anders bruis van energie en positiviteit en daar makkelijk honderd kopjes mee kan vullen haal ik er de laatste weken misschien net eentje. Mijn leefwereld en hoe ik erin beweeg past tegenwoordig óók in dat ene kopje.
In mijn leven draait het al 16 jaar om hetzelfde. Na verloop leerde ik zo goed en zo kwaad als ’t kon te aanvaarden. Met een nieuwe extra diagnose, waarnaar we al vele jaren op zoek waren, erbij moet ik jammer genoeg wéér een stukje doorhalen op de pagina ‘fysiek’. Geen burning feet sydrom maar EM, iets waarmee je zal moeten leren leven, zei de specialist. Secundair aan mijn chronische ziekte. We kunnen hooguit de symptomen, die in de loop der jaren alleen maar erger werden en nu ook – zij het in minder mate – mijn handen beginnen aan te tasten, proberen te onderdrukken. Proberen want niet elke medicatie werkt bij iedereen. En hopen dat het niet erger wordt. Ha, waar had ik dat nog gehoord? Het is weer even laten bezinken en verwerken.
Hoe we bijvoorbeeld onze zondagse wandeling in de toekomst gaan invullen weten we nog niet. De kleinste toer lukt zelfs niet meer zonder problemen of helse pijn. Mijn hoofd wil wel en meer ook. Dat maakt me soms zó enorm boos! Dat mag. Even. Toen ik mezelf deze week voor de 3de keer op rij tegen mijn kinesiste hoorde klagen en zagen, besefte ik dat ik me dringend moest herpakken.
Dankbaar zijn, kijken naar wat je nog wél kan – zó moet het – en toch, soms heb ik een sjot onder mijn gat nodig om het te blijven zien. Dan lees ik dingen die ik in een soortgelijke situatie eerder schreef terwijl ik heen en weer word geslingerd tussen weten en niet weten.
Ja, schrijven helpt mij echt. Ik verplicht mezelf om dat te blijven doen – al is het voorlopig aan een slakkengang – omdat ik uit ondervinding weet dat ik achteraf enorme spijt heb dat sommige gebeurtenissen mijn blog niet gehaald hebben. Herinneringen, mijn blog staat er vol van. Gelukkig. Ik vind het heerlijk om terug te lezen. Schrijven over de dingen die nog wél gebeuren, niet de indruk hebben dat mijn leven helemaal stilstaat als het met mijn lijf minder gaat, voor mij allemaal belangrijk en – al ben ik helemaal niet zwartgallig van aard – een houvast om niet ten onder te gaan aan slechte gedachten .
Een dip, meer is het niet. Gewoon aanvaarden dat chronisch ziek zijn zich altijd afdwingt, of je dat nu wil of niet, is niet altijd even makkelijk. ‘k Zou het ondertussen toch al moeten kunnen hé. Helaas trap ik af en toe toch nog in die kuil en vliegt mijn roze bril daar waar ik er niet meteen bij kan. Alhoewel…
Mijn roze bril
staat op mijn kop
en ook als ik het niet wil
lijkt mijn leven soms een flop.
Waarom dat roze ding
het niet altijd doet,
ik niet door de dagen swing,
reageer zoals het moet.
Vreemd, bedacht ik heel curieus,
een oplossing moet er toch zijn?
Ach, hij hoort te staan op mijn neus!
Vooruit nu “shit-gevoel” verdwijn!
© Nana – Tartelette Maison
Klik voor meer eigen gedichten.
Een lekker kopje thee gemaakt met citroenverbena en munt uit de tuin, dat helpt ook om de wereld weer door een roze bril te zien. Dankzij het (te) warme weer heb ik nog een mooie voorraad in mijn kruidentuin staan. Citroenverbena kalmeert en versterkt het zenuwstelsel en werkt zeer opmonterend.
Gelijke delen munt, citroenverbena, een scheutje rozenwater en een snuifje kaneel overgieten met kokend water. Na een kwartiertje trekken, zeven en alstublieft… a cup of life.
Oh lieverd wat heftig, pff chronisch ziek zijn is niet het makkelijkste pad wat ze hierboven voor je uitgestippeld hebben. Ik klik even niet door op linken… Maar wil je wel een hele dikke knuffel geven om je sterkte en kracht toe te wensen. Dikke knuff!
Ik geef je binnenkort een dikke knuffel, niet virtueel maar echt. Ik kijk er echt naar uit!
Wij ook! 🙂 x
Een kus door de lucht X
🙂 x
Ik leef met je mee. Ik heb die diagnose niet maar heb al sinds juni 2006 chronische pijn. Ik heb er ook nog een 2de diagnose bijgekregen, 1 jaar later. Zo ik snap je wel.
Het helpt mij ook om het van me af te schrijven maar in iets positiefs. Ik ben zoveel jaren geleden begonnen met mijn blog omdat ik toen nog niet kon stappen. Ik moest erg véél kiné & revalidatie therapie ondergaan. Nu ben ik al 9 jaar chronisch invalide 66%. Maar ik doe wel wat aan vrijwilligerswerk, 7 uren/week.
Ik zal zeker aan je denken. Véél goede moed, met vallen & opstaan. Deze thee is erg lekker ook. xxx Hugs!
Dank je wel. Schrijven geeft mij ook een positieve boost hoor. Ik vang af en toe de kleinkindjes op dat is sommige momenten meer vrijwilligerswerk dan ik aankan maar ‘k zou het voor geen geld van de wereld willen missen.
Schrijven helpt altijd!
Ik begrijp heel goed dat het niet altijd makkelijk is ergens een zonnestraaltje te vinden (zelfs niet met een roze bril), maar het lukt je zeker wel.
Heel veel sterkte en dikke knuf, Vlimbouter
Met vallen en opstaan. Het belangrijkste is dat dat opstaan telkens weer lukt. De ene keer duurt het gewoon wat langer. 🙂 Lief van je.
Herkenbaar, zeker van die roze bril. Natuurlijk is een gezondheidsprobleem bij iedereen anders, maar het blijft moeilijk als je in een slechte flow zit (zo noem ik het) om door te gaan met flink te zijn. Zucht, maar weer die schop onder je achterste…..
Idd, het is niet altijd even makkelijk.
Och wat naar. Dat zal even tijd kosten. En natuurlijk vliegt je roze bril wel eens af. Maar het gaat je vast en zeker lukken er mee om te gaan. Dikke kus!
Jaja, ik vind hem wel weer terug die bril. 🙂 Merci!
sterkte!
Thx!