Vanmorgen las ik in de krant dat Minister van Volksgezondheid Maggie De Block langdurig zieken weer aan het werk wil. Drie artsen zullen bekijken wat zo’n persoon nog kan en dan beslissen hoe/waar die aan het werk gezet kan worden. Ja, daar krimpt van maag dan meteen van in mekaar hé. Je hebt zieken en zieken, en ja, er zullen zeker een hoop karottentrekkers tussen zitten maar waar zijn we in hemelsnaam mee bezig als je eerst de zieke mens gaat aanpakken terwijl er zoveel gezonde werklozen zijn! Zieken kosten de sociale zekerheid geld? Akkoord. De gezonde werkloze medemens de staat dan niet misschien? Zou het niet logischer zijn die eerst aan het werk te krijgen? Normaal zal ik mijn persoonlijke kijk op de actualiteit niet gauw op de blog smijten maar dit moet ik van me afschrijven.
Ikzelf val onder de categorie nadat ik een 15-tal jaar geleden het etiket ‘chronisch ziek’ kreeg opgeplakt.
Ik ga hier mijn medisch dossier niet uit de doeken doen maar behalve een chronische ziekte heb ik rechtstreeks en onrechtstreek fysieke problemen met mijn nek, handen, schouder, voeten en heup/onderrug. Stressbestendigheid was vroeger één van mijn pluspunten, sinds mijn ziekte is het één van mijn zwaktes.
De buitenwereld ziet me bezig op mijn goede momenten.
Ze zullen misschien wel eens denken dat ik mijn aandoening overdrijf. De consequenties die onderga ik in stilte. Mij zal je zelden openbaar horen klagen. Zelfs de kinderen en kleinkinderen zullen niet gauw weten hoe ik me écht voel op het moment dat we mekaar zien. Dat ik door sommige dingen te doen achteraf kapot ga van de pijn en de vermoeidheid hou ik meestal voor mezelf. Ik ben altijd een bezige bij geweest en heb daardoor soms moeite om me in te houden als ik iemand kan helpen of iets graag wil doen maar daarvoor betaal ik nadien altijd een hoge prijs.
Het is geen cadeau om je leefwereld in elkaar te zien storten doordat je ineens een ongeneeslijke ziekte op je dak krijgt hoor.
Zeker niet als het een onzichtbare ziekte is. Wie mij ziet kijkt op een, ogenschijnlijk, gezonde vrouw. Mensen kunnen dus moeilijk rekening houden met mijn situatie als ik er niks over zeg maar dat is mijn eigen keuze. Zeg nu zelf, het is geen binnenkomer hé als je je overal moet verantwoorden.
Een voorbeeld: Ik probeer 1 keer in de maand op school van jongste kleinzoon te gaan helpen fruit schillen. Niemand daar weet van mijn situatie. Als ik die ochtend opsta en ik voel dat het niet zal gaan dan bel ik gewoon af. Ga ik toch en ik merk dat de pijn te erg wordt dan zorg ik ervoor dat ik heel traag schil zonder dat het opvalt. Ik stel me dan ook altijd kandidaat voor de afwas omdat mijn handen in warm water steken dan zo’n deugd doet. Eén keer had ik het niet in de hand toen we peren moesten schillen en ik een bak toegewezen kreeg. Toen heb ik het, door niks te zeggen, te ver laten komen. Resultaat: ‘s anderdaags zat ik bij de dokter omdat ik mijn arm niet meer kon bewegen.
Hetzelfde geldt op de blog:
Moet ik bij het schrijven over het heraanleggen van onze tuin vermelden dat het geen folieke is maar pure noodzaak? Dat manlief niet houdt van tuinwerk en ertegenop ziet om het nog langer te doen terwijl ik het wel wil maar niet meer kan? Moest ik schrijven dat de fimo in de kast is blijven liggen om een reden? Dat mijn handen niet altijd meewillen en het kneden van de klei voor mijn handen, polsen en schouder geen hobby is maar een job? Dat van de ene naar de andere school rijden om de kindjes hun optocht te zien allemaal goed en wel is maar ik kapot ben als ik thuis kom? Dat wanneer ik over snailmailen schrijf ik eigenlijk zou moeten schrijven dat een pen hanteren niet altijd even vlot gaat? Dat ik een brief soms in 3 keer moet schrijven omdat mijn hand verkrampt of ik opnieuw moet beginnen omdat ik toch heb doorgeschreven en zo de ene fout na de andere maak en het geschrift onleesbaar is geworden?
Geeft het vermelden ervan een meerwaarde? Nope. Lezers krijgen zo natuurlijk een verkeerd beeld van me maar ja, weer eigen keuze. Af en toe iets lossen is oké maar trop is teveel. Mensen vinden je dan al snel een zeur denk ik. Ha, het is al genoeg dat manlief soms zegt dat ik kan zagen.
Een halftijdse job zou een mogelijkheid zijn zeggen de hoge pieten.
Wel je mag gerust weten dat ik eigenlijk maar een halftijds leven heb. Als ik daar dan nog een halftijdse job bij moet nemen heb ik helemaal geen leven meer. Mijn agenda staat vol rustmomenten en lege dagen om de andere te compenseren. ‘s Avonds ga ik niet graag weg, zit ik meestal om 20 u in mijn pyjama in de zetel. Moe. Gaat het niet dan gaat het niet. Zonder dat hou ik het geen twee weken vol. Daardoor kom ik soms asociaal over. Door het op deze manier te doen heb ik veel vrienden verloren maar het zij zo. De enige mensen waarvoor ik een uitzondering maak en als het nodig is zo goed als altijd voor klaarsta zijn mijn kinderen en kleinkinderen.
Door de jaren heen heb ik mijn leven met vallen en opstaan ingericht naar mijn ziekte.
Ik blijf lachen maar maak evengoed nog steeds fouten. Vooral op momenten dat ik me goed voel denk ik dat ik wereld aankan. De aard van het beestje. Het deksel krijg ik dus nog regelmatig op mijn neus, willens nillens. Ik heb een ziekte maar mijn ziekte heeft mij niet en dat zou ik graag zo willen houden. Laat me week na week moeten en het loopt verkeerd af. Sta ik terug waar ik zoveel jaar geleden begon en dat wil ik ten allen koste vermijden.
Mijn medicatie zit in een heel origineel potje. Eigenlijk een theelichthouder (van de Action) maar het vat mooi samen hoe ik kijk tegenover de vele geneesmiddelen die ik dagelijks moet nemen…
Volgende keer schakel ik terug over naar licht leesvoer maar dit moest effe van mijn hart.
Mensen, die niet verder dan de oppervlakte kijken, denken dat gezondheid eigen aan het leven is, en richten verwijten tot hun gestel als ze ziek zijn. Maar ik, die weet, aan hoe uiterst fijne draden dat weefsel hangt, verwonder mij, dat we niet altijd ziek zijn; en als ik de duizenden poorten zie, die tot de dood leiden, dank ik God dat wij maar één keer kunnen sterven. Sir Thomas Browne
Deze post kadert in het Dankbare-Dins-Dag initiatief van Marloes
Goed dat je dat hier zo neerschrijft Nana! Je hebt volkomen gelijk wat die gezonde werklozen betreft… straf dat Maggie De Block niet beter weet!
En knap dat je het hier allemaal toch even vertelt… zoals jij zijn er velen die misbegrepen worden… misschien moeten we daar allemaal even bij stilstaan… dat we niet te snel mogen oordelen!
Liefs
Zooo … en nog effe een extra dikke knuffel erbij ook!! xxxxxx
Ik ben blij voor jou dat je een manier hebt gevonden om je ziekte jouw niet in haar macht te krijgen … ik wist dat er iets niet gaat zoals het hoort en dat je al een tijd thuis bent, maar ik heb nog nooit gedacht van ‘allee, die kan toch veel of allee wat is er dan wel mis …’ Ik geniet gewoon ontzettend van je blogs en ben nu nog extra blij dat de fijne dingen die je doet of maakt op die momenten dan wel gaan. Ik wil je dat maar even meegeven, gelukkig zijn er ook mensen zonder vooroordelen, die je nemen zoals je bent, en die geen verklaring nodig hebben maar uit zichzelf weten dat je doet en laat naar je kunnen en zijn. Ik heb respect voor jou meid en ik hoop dat die godverdomse asociale regering van ons rap op haar gat ligt! xxxx
mijn vrouw ervaart ongeveer hetzelfde als jij, Nana.
Die nieuwe regering begint zowat alles uit te vinden om het de arme werkmensen zuur te maken. Terwijl de hoge pieten die astronomische bedragen verdienen zomaar onderuit kunnen, en zelfs hun illegale geldtrafieken onbestraft blijven. Onwezenlijk!
Mooi geschreven. Mijn vader had ooit hartklachten, zat thuis, maar fietsen ging nog wel. Daar werd ik op aangesproken, dat iemand mijn vader had zien fietsen. Erg toch, die noodzaak / behoefte om te oordelen? Ik vind je logje verhelderend, dankjewel! X
Maar Nana toch…. Kut he!?
Ik zeg niet dat ik
je volledig begrijp maar met mijn PTSS is het ook wat van dat: niemand begrijpt het, amper vrienden over, veel beperktere wereld, moe van 6 uur per dag werken (ipv vroeger 11),….veel meer recuperatie tijd nodig en tijd alleen in rust en stilte…
Begrijpen idd maar weinig mensen.
Hoe meer het aan de binnenkant of in het hoofd zit hoe minder begrip he.
Flink dat je er toch zoiets moois van maakt, van je leven en je blog!
Dank voor je reactie. Ik denk dat je dat alleen uit ondervinding kan begrijpen. Net daarom dat ik er liever over zwijg. 🙂
Oh lieverd wat ben ik blij dat je het lef hebt gehad om dit hier wel allemaal te delen. Je bent toch geen zeur als je ook je ‘menselijke’ kant laat zien, je kwetsbaar op stelt.
Ik zit met een ongeveer zelfde probleem alleen ik heb dan wel geen pijnen…thank God.
Mij ziet men ook als een vrouw die de wereld aan kan maar men weet vaak ook niet hoe weinig energie ik maar in werkelijkheid heb.
Daarom bijvoorbeeld komt er soms weinig creatiefs uit mijn handen. Ik werk namelijk sinds anderhalf jaar weer (bijna twee jaar alweer). Ik weet nog dat ik deze week twee jaar geleden een oproep kreeg om te gaan werken, alles in mij verzette zich hier tegen. Daar had ik toch geen energie voor??!!
Je moet even terzijde weten dat ik geen enkele uitkering ontvang, dus in feite had ik Nee kunnen zeggen, maar dit was mijn laatste kans om nog eens aan het werk te gaan…
Ik werk nu op een sociale werkplaats waar rekening gehouden wordt met wat je wel kan en niet kan (nou ja natuurlijk niet altijd, dat zul je natuurlijk zelf heel goed moeten aangeven).
Maar de afdeling waar ik na 3 maanden inpakwerk terecht ben gekomen is een geschenk uit de hemel, ik mag creatief zijn in de baas zijn tijd zeg ik altijd en krijg betaald om naailes te krijgen.
Máár naast het feit dat ik energie krijg van het creëeren wat ik daar soms mag doen, ben ik ook moe en moet ik na het werk ‘s middags naar bed of zit ik doelloos op de bank moe te zijn.
Daarom ben ik blij dat ik maar drie halve dagen heb, zo kan ik tenminste nog wat doen in huis…mmm eigenlijk doe ik heel weinig in huis…ik poets als het echt nodig is want ik wil naast mijn werk toch ook echt nog een leven hebben/creatief kunnen zijn. Maar door dit alles heb ik ook weiniger tijd voor sociale contacten, dus als ik al eens met mijn vriendin of mijn moeder of dochter afspreek laat ik de boel de boel. Dus is het vaak niet opgeruimd/gepoetst in huis…
Dus ik begrijp volkomen nadat ik jouw verhaal heb gelezen dat werken voor jou helemaal geen optie is want bij jou blijft er dan al helemaal geen tijd, geen energie meer over.
En ik begrijp je des te meer dat je zoiets hebt laten ze eerst de gewone werklozen aan het werk helpen…zij willen en kunnen nog werken.
Thanks for sharing your story! Dikke knuffels!
Lief van je. Jij hebt het ook niet zo makkelijk hé. Fijn dat we mekaar zo begrijpen hé Susan. De engelen hebben ons niet voor niks samengebracht. 😉
Het is misschien geen leeswaarde denk jij maar het maakt wel je verhaal compleet, het is wel wie je bent. En met z’n allen een mooiere werkelijkheid maken is soms leuk maar soms ook niet zo eerlijk.
Dank voor het delen!!
groet, Christel
Dank je Christel. Vind het nog altijd geen meerwaarde maar ben toch blij dat ik het er eens opgezet heb. 🙂