De wereld is ziek, letterlijk en figuurlijk, en wij staan erbij en kijken ernaar want we hebben er totaal geen controle over. Hoe goed we zelf ook ons best doen. En in ons best doen blijven we volharden. Hoe zwaar het ook aan het worden is. Hopelijk denkt de meerderheid van de bevolking daar zo over.
Maar als ik dan zie hoe massaal er de voorbije weken al aan grensshoppen werd gedaan is mijn angst dat er toch veel mensen naar het buitenland op (ski)vakantie zullen vertrekken en zo het (gemuteerde) virus weer volop binnenbrengen niet ongegrond denk ik. Sluit toch die grenzen!
Nog een onoverkomelijk probleem zal zijn dat in vele huishoudens de maat zó vol is dat ze met de feestdagen alles overboord gooien en domme dingen gaan doen. ‘Die doet het en die en die dus doen wij het ook maar. Wat we gehad hebben kunnen ze ons niet meer afpakken.’ Ik hoor het ze zo zeggen! En zo belanden we begin 2021 in een derde golf. Laat ons dan maar hopen dat in al die families alle stoelen die benomen waren met kerst ook nog bezet zullen zijn met Pasen. En wat dat alles voor de zorg zal betekenen!? Chapeau hoe die mensen dat al maanden volhouden. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om daar eens aan te denken. #zorgvoorlicht
Er ging een steek van jaloezie door mijn hart toen ik zondagavond naar de laatste aflevering van “Château Planckaert” keek. Met tranen in de ogen zag ik naar wat ik zelf ook al zo lang wil. Samen zijn met ons hele gezin. Ja de coronacrisis begint serieus te wegen, vooral dan dat niet mogen mengen van generaties en niet mogen knuffelen. En toch, hoe graag ik ook zou willen van een kerstfeest met z’n allen zal dit jaar geen sprake zijn.
Een feestje met z’n allen in het voorjaar dan maar? Ja, daar durf ik wel over te dromen. Over heerlijke momenten samen met kinderen en kleinkinderen. Ik droom over hun armen om mijn nek, hun lieve lach dicht bij de mijne. Ik droom over onze jongste kleinzoon die ik nu alleen maar leer kennen van foto’s en filmpjes die ik toegestuurd krijg. Ik had de babytijd van ons nakomertje anders in gedachten en dat steekt. Als ik later terugkijk naar het jaar 2020 zullen dat de verloren dromen zijn. 2020 is een ware les geworden in het uitoefenen van geduld.
Ik moet het een plaats geven. Het is wat het is, en dus kijken we alleen nog naar de toekomst. Onze gedachten laten zweven naar die mooie dingen die er zitten aan te komen. Blijven geloven. De enige vraag die ons rest… wanneer!?
In mijn art journal ziet dat er zo uit…
De wereld is ziek
Laat verloren dromen
boven
een donkere stilte
los.
Af en toe een
druppel
op een hete plaat.
Ik kijk
Ik zweef
Ik denk
Waar is het
licht!?
Ik kijk
Ik zweef
Ik geloof
in geduld.
Nana © Tartelette Maison
Le coronavirus et le confinement, difficile pour les grands-parents. Il est recommandé d’éviter les contacts entre les différentes générations. Ne pas voir mes petits-enfants, c’est dur. Je rêve de leurs bras autour de mon cou, leur sourire à côté du mien. Mais j’y crois. Soyez le voyeur dans mon petit carnet et dans ma tête…
Le monde est malade. Des rêves perdus au dessus un silence sombre. De temps en temps une goutte d’eau dans la mer. Je regarde, flotte, pense. Où est la lumière? Je regarde. Je flotte. J’y crois… patience.
Nana © Tartelette Maison
