Mijn hoofd tolt nog van de gedachten. Vorige week verliep op nogal tumulteuze wijze en deze week begon ook niet echt goed hé. De eerste dagen kan je bijna over niets anders spreken. Je moet wel, met al die mensen die in verband met de inbraak over de vloer moeten komen. De schade aan deuren en ramen wordt voorlopig geschat op ongeveer 4000 euro. De verzeking zal er niet mee lachen. Ja, de inbraak zit toch nog wat in ons lijf zenne én in die van onze hond. Ocharme, dat beestje is zo overalert als wat en duidelijk niet altijd meer op zijn gemak. Al goed dat ze niet in de keuken geraakt zijn zegt mijn man als we onze hond soms zenuwachtig zien rondlopen. Wie weet wat ze hem hadden aangedaan. Wat als… niet goed hé, zo denken. We laten ons er liever niet aan vangen maar bij de idee dat we hem alleen thuis moeten laten zijn die negatieve gedachten voorlopig toch nog sterker dan we willen.
De eerste die mijn gedachten positief hielp verzetten deze week en me vereerde met een bezoek was blogmaatje Lot. We wisten al een tijd dat we redelijk kort bij elkaar in de buurt wonen. Dat het klikte wisten we ook al. Het was niet tussen de soep en de patatten maar wel tussen de koffie en de taart dat we met ons gebabbel al snel de tijd uit het oog verloren. Er was ook gewoon zoveel waarover we wilden praten. We hebben heel wat gelijklopende dingen in ons leven die we met elkaar kunnen delen en ook dat is fijn. Uitgepraat zijn we nog lang niet! De kleinkindjes alleen al geven gespreksstof voor dagen, dat zal elke oma kunnen beamen.
Ze is een wijze en sterke vrouw en daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben. Haar aanwezigheid, het doosje met geluksbrengers dat ze me kado gaf en de manier waarop ze haar bezoek aan mij beschrijft op haar blog (wat ik als een ontzettend groot compliment beschouw) deden me nog maar eens beseffen dat geluk op een klein plekje ligt en dat er tegenover elke slechte gebeurtenis in je leven iets goed staat. Je moet het gewoon willen zien en voelen…
