Elk einde is een nieuw begin…

Zo, we rolden weeral een nieuw jaar in. 2016. In mijn memorie vierden we precies nog maar net het millennium. ‘t Gaat snel. Hou ouder je wordt, hoe rapper de tijd voorbij lijkt te snellen. Misschien omdat we ons meer dan vroeger bewust zijn van onze eindigheid? Goh dat bedoel ik niet zo zwaar dan het klinkt hoor!

Het einde van het vorige en het begin van het nieuwe jaar is ten huize Tartelette Maison in elk geval op een rustig tempo b(g)eleefd geweest.

Op het einde van het jaar begon ik aan een ‘nieuw’ boek. Met de Franse lach van Jan Brusse (1977) heb ik uit de kringwinkel maar het is blijkbaar nog te koop. Het boek presenteert luchtige en dikwijls komische verhalen van Franse herkenbaarheid die tegelijk vol nostalgie zitten als je leest over de douane, niet meer gebruikte munteenheden etc… Een echt verstand-op- nul-en-wegzakken boek. Heerlijk. Ik onder een fleeceke, onze hond daar meestal bovenop. Nog heerlijker!

Samen met dochter ging ik langs bij de naaister. Van iets oud zal zij iets nieuws maken. Binnen enkele maanden staat er ons namelijk een speciale gebeurtenis te wachten maar daarover later meer.

Op 31 december postte ik op mijn Instagram de laatste foto van #instadvent, een leuke fotochallenge waaraan ik de hele maand december meedeed. Ik miste geen enkele dag!

Oudejaarsavond werd, zonder kleine kinderen in de buurt, héél rustig. Ik probeerde een nieuw recept uit voor een lekker licht dessertje (recept volgt later). Voor ons ook geen zwaar menu op tafel maar licht verteerbare vegetarische en veganistische tapas. We keken televisie – nu ja, ik keek en manlief deed dat veelal met zijn ogen dicht – en kusten elkaar om middernacht een gelukkig nieuwjaar. Zowel voor- als achteraan ons huis werd door de buren een schitterend vuurwerk afgestoken.

Nieuwjaarsdag verliep euhm, tja even rustig. We zaten gezellig bij de open haard en keken televisie. Viva Las Vegas, met Elvis Presley, deed me wegdromen naar mijn jonge jaren. Ik las nog wat in mijn boek en we keken naar enkele programma’s die we eerder die week hadden opgenomen. In de loop van het jaar zijn we eigenlijk geen filmkijkers dus maken we dat goed in de eindejaarsperiode. Voor mij hoort daar elke keer wel minstens één kerstfilm tussen te zitten.

2 januari bracht That’s entertainment, een eerbetoon aan de glorietijd van de Amerikaanse filmmusicals met o.a. Fred Astaire en Gene Kelly, uitgezonden door NPO me naar mijn jonge jaren. Wat was ik als kind gek op die musicals. Nu nog steeds trouwens. Oh en ook de kerstversiering moest er die tweede dag van het jaar al aan geloven. Tegen de avond lag alles alweer netjes weggeborgen op de zolder. Nooit eerder had ik zo weinig feestgevoel als dit jaar. Dat heeft alles te maken met het weer. Als je ‘s morgens wakker wordt gefloten door de vogeltjes buiten dan heb je geen eindejaarsgevoel maar zit je in je hoofd al met lentesfeer hoor. Allez, ik toch.

En toen waren we alweer toe aan de laatste dag van de kerstvakantie. Niet dat manlief vakantie heeft gehad maar 2 keer een verlengd weekend vinden wij al vakantie in de wintermaanden. We gingen wandelen in Gierle, dronken een pintje in een echt ouderwets café en ik maakte een vegan ‘bread and butter pudding’ (recept volgt later) om bij de open haard te verorberen.

Een paar dagen weg van alles en iedereen zonder daarvoor naar het buitenland te hoeven ‘vluchten’, het deed ons deugd. De verkoudheid die de kinderen met Kerst binnen brachten heeft me ondertussen wel helemaal in zijn macht. Dat is niezen en snotteren van ‘s morgens tot ‘s avonds. Maar bon, eens die over is kan ik met een frisse kop aan het nieuwe jaar beginnen.