Jean en Josephine, de beste vrienden van mijn ouders. Je sprak hun naam altijd samen uit als waren ze één persoon. 44 jaar, zolang kennen we mekaar al. Een paar jaar geleden werd Jean ziek. Het begon allemaal met een mislukte operatie. Vanaf dat moment ging er het één na het ander mis maar ze behielden de moed om er het beste van te maken. En dan, alsof ze nog niet genoeg hadden afgezien, sloeg ook de grote K toe. Het ging de laatste weken heel snel bergaf. Dokters gaven hem nog enkele weken maar toch bleven ze hopen op betere tijden. Vorige week nog stuurde ik een kaart waarop ik liet weten dat we aan hen dachten en samen hoopten. Hoop, al is het maar een sprankeltje, moet je ten allen tijde blijven houden ook al weet je diep in je binnenste dat dát alleen niet volstaat. Soms niet. Gisteren niet…
Heel lief van jullie, bedankt.
Veel sterkte
Sterkte!
Pfoeh, heftig! Sterkte. Dikke knuf!
Sterkte aan jullie allemaal, liefs Els