Ik schrijf ze…

Morgen is het gedichtendag en start de poëzieweek van 2016.  Ik doe altijd mee, al blijven die schrijfsels veelal in mijn schrift verborgen. In 2014  liet ik enkel ‘Verwondering‘ en in 2015 het kleine elfje ‘Licht in het donker‘ los op mijn blog.  Dit jaar zal ik verspreid over de (poëzie)week een vier- of vijftal eigen gedichten posten die te maken hebben met het thema dit jaar,’herinneringen’. Benieuwd naar jullie commentaren de komende week.

Laat me zeggen dat ik onlangs op het vlak van gedichten schrijven een kleine overwinning heb behaald. Ik won een beetje aan zelfvertrouwen. Echt een beetje maar hoor. Vooral door mijn schoonzus die me overhaalde om een gedicht in te sturen voor publicatie. Uiteindelijk deed ik het wel maar ‘k had zo lang gewacht dat mijn inzending pas bij de tweede uitgave door de redactie zal beoordeeld worden. Afwachten dus.

Het begin van de poëzieweek is voor mij ook het moment om terug te kijken op wat ik het voorbije jaar schreef. Van eentje sta ik zelf nog altijd versteld als ik het herlees. Het is een gedicht dat ik compleet uit mijn comfortzone – ver weg van mijn eigen leefwereld – schreef en ik ben trots op wat het geworden is. Zijn laatste adem is dus absoluut mijn favoriete eigen gedicht van 2015.

Waar ik voorheen mijn gedichten bijna altijd in rijmvorm schreef ben ik verleden jaar begonnen met dat af en toe te laten vallen. Niets voor mij dacht ik. Ondertussen bevalt het me meer en meer en moet ik toegeven dat de boodschap die je erin steekt zo soms beter overkomt. Het is een heel andere manier van schrijven…

Letters

Als kluizenaars

groeien ze tot woorden.

Veranderen in uitbundige zinnen.

Daar waar het toeval hen zaait

schrijf ik ze.

Nana © Tartelette Maison

Klik voor meer eigen gedichten.