… we werden er even stil van. Dat is het gevoel dat ik had bij het bekijken van de laatste aflevering van het Eén programma ‘In Godsnaam’.
Voor het programma bezoekt van Annemie Struyf Vlamingen over de hele wereld die een radicale levenskeuze maakten. Het brengt ons bij monniken en nonnen, goeroes en genezers, fundamentalisten en charlatans, wijzen en heiligen en dat levert best boeiende televisie op. In de aflevering over een ashram in Bali bijvoorbeeld zag je hoe mensen geloven dat ze door te ‘shaken’, en neem dit maar heel letterlijk als schudden en beven, naar een hogere dimensie gaan die goed is voor geest én lichaam!? Sorry, het ging er bij mij niet in.
Soit, de laatste twee weken ging het over de Tappistinen in Brecht en dat bracht een heel ander verhaal. Zoals je op hun website kan lezen wordt hun monastieke leven gedragen door drie pijlers die de dag ritmeren en bijdragen tot een evenwichtige tijdsbesteding: gebed, lezing en arbeid. Met uitzondering van één zuster die de boodschappen doet, komen zij ook nooit buiten de kloostermuren en toch zijn zij niet vervreemd van de moderne wereld. Het werden twee prachtige afleveringen waarbij er in het tweede deel ook een beetje in de persoonlijke gedachten van deze vrouwen gekeken kon worden. Bij sommigen voelde ik het immense en soms nog verborgen en onverwerkte verdriet en toch leven ze tevreden en intens gelukkig. Awel, zoals ik al schreef, ik werd er stil van!
Weet je, mijn moeder heeft me eens verteld dat zij er als jonge vrouw over dacht om in het klooster te gaan. Zij vertelde dan hoe zij bijvoorbeeld als kind al in de tuin wandelde verkleed als non. Altijd maar over en weer, van voor naar achter en terug. Een hele dag door. Daar heb ik absoluut nooit wat van teruggezien in mijn jeugd hoor. Zij kan er nu zelfs niet bij dat ik een verzameling kindermissalen heb. Je begrijpt wel dat ik, met die gegevens in het achterhoofd, met extra aandacht naar het programma keek.
