Cadeaubons, de ene krijgt ze graag, een ander niet. Met een Bongo voor een ontbijt met bubbels of een weekendje weg bijvoorbeeld kunnen ze mij altijd plezieren. Ik heb dit jaar trouwens nog een paar leuke bons te verzilveren; eentje voor een kleur- en stijlanalyse en een ‘Passie voor chocolade’-Bongo. Maar de ene bon is de andere niet en zoals Magda ook al schreef kan zo’n bon al eens een onaangename ervaring met zich meebrengen.
Zo kreeg ik verleden jaar voor mijn verjaardag van iemand een cadeaubon voor een arrangement naar keuze in een luxe hotel, te kiezen uit het bijbehorende boekje. Eén persoon betaalt, de tweede persoon mag met de voucher gratis mee. En ja, er stonden wel een paar leuke dingen tussen die je niet zou doen zonder ‘de korting’ wegens anders veel te duur. Toen we onlangs ons weekendje weg begonnen te plannen haalde ik natuurlijk de bon boven.
Braaf begon ik aan de instructies op de binnenflap van de gids:
1. Maak een keuze uit de gids: Oké, zinnen gezet op een arrangement in het hart van de Côte Opale.
2. Bel de gekozen accommodatie en geef de voucher boekingscode door: Euhm, boekingscode. Boekingscode! Boekingscode!? Welke boekingscode!?
Ja, lap, daar zat ik al strop. Geen boekingscode te vinden. Niet in de gids, niet op de voucher. Effe op de website kijken en op zoek gaan naar extra info. Oeps, om op de website te geraken heb je… juist… de boekingscode nodig. Mailen dan maar? Emailadres,… euhm, emaaaaailadres,… euhm… nergens te bespeuren. Niet op de site, de voucher noch de gids. Bij nadere inspectie zag ik dat mijn voucher niet helemaal overeenkwam met die van de foto op de startpagina. Er ontbrak wat aan de mijne. Boven de vervaldatum hoorde een vakje te staan met daarin een code. Ik had geen code maar ook helemaal geen vakje. Er zat niks anders op dan de gever van de bon te bellen. En toen kwam de aap uit de mouw; een beetje verveeld met de situatie werd toegegeven dat ze de bon zelf ook gekregen had. Gekregen van een bedrijf dat er louche verkoopspraktijken op nahoudt en mensen tot kopen verleidt door hen in ruil allerlei ‘mooie’ kado’s (zoals een onbruikbare hotelbon) aan te bieden werd me al snel duidelijk. Mooi is dat, zo mensen bedriegen en misleiden. Het product dat ze ervoor kocht trok trouwens ook op niks gaf ze toe. Voordien waren ze al eens in ‘t zak gezet door datzelfde bedrijf. Bij aankoop voor een bepaald bedrag een flatscreen als kado beloven en een prul in de plaats krijgen omdat de voorraad zogezegd op is. Djezes, hoe dom kan je wel niet zijn!? Ze had het eigenlijk een beetje kunnen weten dan hé.
Ach, ik neem het haar niet kwalijk. Ze dacht mij een schoon kado te hebben gegeven maar het was helaas een kat in een zak. De bon heeft ze ondertussen terug en ze gaat het desbetreffende bedrijf contacteren met de hoop op een rechtzetting ofzo. Als het al lukt mag ze ‘t toch houden, ik ben niet zo’n kattenmens zie je.
