38 jaar later de eenzaamheid nog steeds voelen alsof het gisteren was, enkel door het horen van een liedje. Vreemd? Nee, ik vind het niet. Muziek doet wat met me.
Sinds ik twee jaar geleden van zoon een platenspeler als verjaardagskado kreeg snuister ik in de kringwinkel ook al eens tussen de langspeelplaten. Zo ook toen ik een paar weken terug ging kerstshoppen tijdens Opnieuw & co wintert. Manlief zette zich in de cafetaria met een gratis warme chocomelk zodat ik nog eens een toer kon doen. Ik ging ook even piepen tussen de lp’s. Ik vond een paar mooie kerstplaten waaronder ook het voor mij onbekende “Noël Provençal”. Beluistert heb ik die nog niet, dat is voorbehouden voor kerstdag.
Singeltjes koop ik normaal niet maar toch besloot ik ze op het laatste moment snel door mijn handen te laten gaan. Tot mijn blijdschap zat daar mijn ultieme kerstsong tussen: Lonely this Christmas van Mud. Een old time favorite die me tegelijk een warm gevoel geeft en me pijnlijk doet terug denken aan de eenzaamheid die me als tiener zeer zwaar viel.
We schrijven 1980. Mijn vader was begin november overleden aan kanker, een hersentumor. 15 was ik en helemaal van slag, aan mijn lot overgelaten. In die tijd werden kinderen zo ver mogelijk weg gehouden van details als het ging over ziekte en dood. Het was zo en je moest er mee leren leven. Enkele weken moest ik naar school met een zwarte band om mijn bovenarm. Zo kon iedereen zien dat je in de rouw was. Het was de enige manier waarop er rekening met je gehouden werd. Mijn moeder zat helemaal in haar eigen verdriet, op 38 jarige leeftijd alleen te komen staan met 2 kinderen is ook niet niks, en zodoende moest ik mijn eigen boontjes doppen als het op verwerken aankwam.
Ik zat veel op mijn kamer. Schreef gedichtjes, knipte bijpassende prentjes uit en luisterde muziek die mijn gevoelens weergaf. Mijn meisjeskamer beschreef ik al eerder. Rond kerst hing ik gekleurde lichtjes boven mijn bed. – ik kom zo’n slinger regelmatig tegen in de kringwinkel maar heb me tot hier toe kunnen inhouden om hem te kopen – en draaide veel kerstmuziek op mijn kleine pick-up zoals dat toen heette. Silent Night van Mahalia Jackson en Lonely this Christmas van Mud werden grijs gedraaid. Zeker die eerste kerst zonder papa.
Try to imagine a house that’s not a home
Try to imagine a Christmas all alone
That’s where I’ll be
Since you left me
My tears would melt the snow
What can I do
Without you
I’ve got no place, no place to go
It’ll be lonely this Christmas
Without you to hold
It’ll be lonely this Christmas lonely and cold
It’ll be cold so cold
Without you to hold
This Christmas
Each time I remember the day you went away
And how I would listen to the things you wanted to say
I just break down as I look around
And the only things I see
Are emptiness and loneliness
And an unlit Christmas tree…
Telkens als ik het hoor gaat mijn hoofd en mijn hart terug naar kerst 1980. Het beschreef zo onwijs echt hoe ik me voelde. Een huis dat niet meer voelde als mijn thuis, alleen en verlaten. Ik wist niet waar naartoe met mijn gevoelens en frustraties. Dat liedje raakte me zo erg dat zelfs nu nog snijdend voelbaar is.
Vandaag de dag worden kinderen gelukkig meer betrokken bij het overlijden van een dierbare. Ze krijgen uitleg en worden naderhand opgevangen of begeleid. Gelukkig maar.
Ik wens het mijn kleinkinderen niet toe om zich zo eenzaam te voelen in hun verdriet, wat verdriet dat ook moge zijn. Ten huize Tartelette Maison word er gelukkig veel gepraat en valt alles na een ruzie of woordenwisseling bijvoorbeeld ook alles uiteindelijk weer in de plooi. Ik zou het niet anders wensen.
Eenzaam ben ik al lang niet meer met Kerstmis maar toch voel ik nog steeds de leegte die mijn vader achterliet. Nu zowel mijn moeder als mijn broer deze zomer naar het zuiden van Spanje verhuisd zijn ben ik écht op mijn eentje. Gelukkig heb ik in tegenstelling tot 1980 nu de warme aanwezigheid van mijn heerlijk gezinnetje.
Wat een mooie tekst en wat een droevig verhaal. Fijn dat de tijden zijn veranderd, wat rouwverwerking betreft. Alle goeds voor het nieuwe jaar!
Absoluut. Voor jou ook alle goeds gewenst.
Wat verdrietige herinneringen en ontroerende tekst. Ik wens je warme en fijne dagen toe.
Dank je wel Alet. Voor jou ook. Ik had me een hele poos geleden voorgenomen om geen persoonlijke onthullingen meer te doen op de blog maar je ziet, soms moet het eruit. 🙂 x
Wat een verdriet en machteloosheid! Ik kan mij de eenzaamheid van de puberteit nog goed herinneren, maar hoefde niet zo’n groot verdriet en gemis te ervaren. Muziek kan instant bepaalde gevoelens oproepen, zo bijzonder! Ik wens je een warme kerst toe X
Dank je wel Ageeth. Voor jou ook. Puberen is op zich al moeilijk. Ik denk dat het voor kinderen van nu niet anders is. x
Slik, dat is heftig zeg! Dan zal zo’n plaat je inderdaad altijd bij blijven en je het gevoel van toen teruggeven.
Jammer genoeg maar toch hou ik enorm van die plaat. Raar hé.
Heel herkenbaar wat je schrijft… Mijn moeder overleed in 1978 en ik was 14. Mijn vader wist niet hoe het allemaal moest… Op school waren ze nauwelijks op de hoogte. Wat voelde ik me alleen en onbegrepen door iedereen. Ik deed flink en stoer, maar ze moesten eens weten!
Wat fijn dat je leven er nu heel anders uitziet, maar je blijft het voelen hè op bepaalde momenten en vergeten doe je het nooit.
Ja je blijft dat voelen. Gelukkig voor onze kinderen en kleinkinderen zijn de tijden veranderd. Warme knuffel!