Chronisch ziek zijn leer je met de tijd enigzins aanvaarden. Moeilijke momenten blijven evenwel opduiken. Dan moet je jezelf oppeppen. Je wéét dat je het goede van de mindere kanten moet waarderen, dat je niet moet kijken naar wat niet meer lukt maar wat je wél nog kan. Cliché en oh zo waar. Op sommige dagen heb je daarvoor al eens een herinnering nodig.
Als ik bijvoorbeeld een film of programma zie waarin ze dansen dan bekruipt me dikwijls een ongemakkelijk gevoel. Ik voel het ritme in mijn lijf en denk dan terug aan vroeger. In mijn jonge jaren deed ik jazzballet en op latere leeftijd heb ik ook een tijd aan latin dance gedaan. Steevast droom ik dan weg – ik ben een dagdromer eerste klas – en voel me meegaan met de muziek en de dansers. Met nu en dan op het einde de les dat een nadeel toch zijn voordeel kan hebben…
Ik heb het zot genoegen
te kunnen dansen in mijn hoofd.
Mijn voeten moeten zich voegen
zoals het bij een Quick Step hoort.
Ritme, ritme, tak tak tak,
heupen swingen heen en weer.
Geen problemen op dat vlak
als ‘t moet zelfs keer op keer.
Dan word ik plots wakker
uit de dag die ik droom.
Niet met Fred Astaire als makker
maar met de hond op schoot heel vroom.
Dromend dansen met elastieken benen,
filmsterren die me dragen
en niet moe van al dat trainen…
Waarom zou ik dan klagen?
Een waar en zot genoegen, toch!?
Nana © Tartelette Maison
Inspiratie gedicht: cafénaam ‘t Sot Genoegen, Tervuren. Klik voor meer gedichten met cafénamen.
Mooi geschreven! Fijn en knap dat je kunt dansen in je hoofd. Geniet er maar van! Maar het lijkt me toch ook heel moeilijk te accepteren dat het met de voeten niet meer kan. Dat rijmt onbedoeld 😉 Sterkte ook!
Je hebt ‘n mooi gedicht gemaakt. Maar dansen in je hoofd blijft wel een tweede keus. (Hoewel je van ‘keus’ niet kunt spreken).
“Chronisch ziek zijn leer je met de tijd enigzins aanvaarden. Moeilijke momenten blijven evenwel opduiken. Dan moet je jezelf oppeppen. Je wéét dat je het goede van de mindere kanten moet waarderen, dat je niet moet kijken naar wat niet meer lukt maar wat je wél nog kan. Cliché en oh zo waar. Op sommige dagen heb je daarvoor al eens een herinnering nodig.”
Ik zou het zelf geschreven kunnen hebben!
Is ‘t waar? Niet altijd even makkelijk hé. x
🙂
In je hoofd is alles mogelijk! Mooi omschreven… sterkte!
🙂 x
Heel mooi geschreven! Heerlijk om zo even weg te dromen en te dansen. Fantaseer er lekker op los! 🙂
Wat een fijn gedicht, ik wordt er helemaal blij van!
dans maar lekker veel!
Mooi geschreven!