Zie ze daar liggen, dacht ik bij mezelf. Die kleine meid, vrolijk als altijd lachte me ook deze morgen toe. Ik nam haar in mijn armen en snoof diep…
Mustela, vermengd met iets zoets. Liefde? Is dit misschien de geur van liefde? Nog even en ook deze meid wordt echt te zwaar om dragen weet ik. Maar ik weiger toe te geven aan de fysieke pijn die zorgen voor de kleintjes me oplevert.
Ziek worden leek jaren geleden geen kado maar is dat bij nader inzien toch een beetje geworden. Ik kijk voor een groot deel met een warm gevoel terug op de voorbije jaren. Zelfs ondanks mijn ziekte ja. Net dankzij misschien. Zo fijn dat ik onze kleintjes van dichtbij mag en kan zien opgroeien. Fysieke gevangenschap, wat mijn ziekte voor mijn lijf dikwijls is, probeer ik elke keer te overwinnen. Dat lukt… de geur van liefde geeft namelijk vleugels.
Deze post kadert in het Dankbare-Dins-Dag initiatief van Marloes.
Mustela heeft ook een bijzondere aangename geur hé, nanabee!<br />Gelukkig heb je die kleintjes nog om je aan op te trekken… ;-)<br /><br />Groetjes!
wat heb je dat mooi geschreven!
Wat heb je dat mooi geschreven! En knap, dat je die 'dankbaarheid' zo kan voelen 😀
Wow wat een mooi geschreven stuk. Volgens mij recht uit je hart! Mooi op de manier waarop je er naar kijkt!
Ik snap helemaal wat je bedoelt!! <br />Anderhalf jaar geleden kreeg mijn zusje een nakomertje, haar oudste twee kinderen zijn 11 en bijna 13. Ik bood aan om op haar baby te passen op de woensdagen dat ik vrij was, dan kon zij gaan paardrijden.<br />Inmiddels werk ik minder door mijn ziekte en werk ik zeker nooit op woensdag!! Ik geniet!! Hij is zo'n cadeautje, voor de hele familie.<br />En
MOOI! En wijs. En waar…
Ik ga nu even volledig naast de kwestie reageren op jouw reactie op mijn blog. Een grotere oen dan mij dat is al moeilijk maar bon :-)<br />Het is dus andersom dan jij schrijft, berichtjes waar jij terug op reageert via je email komen NIET toe!!!<br />Je doet het dus goed om te reageren op je blog en als je zelf wil zien of er een vervolgreactie is op een reactie die jij op een blog geeft dan
Je ontroerd me met je mooie blogje ,knap zoals je ermee omgaat ,liefs en dank jewel Marloeskreatief
@fotorantje: waar!<br />@Daniëlle: Dat duurde bij mij ook vele jaren hoor. Kunst is om te zien naar wat je wél kan en niet zozeer naar wat je niet (meer) kunt. Vloeken blijf je doen maar niet meer alle dagen. 🙂 Geduld, je komt er wel. Sterkte!
Ik vrees dat ik nog niet zo ver ben om dankbaar te zijn dat ik ziek ben. Niet dat ik niet kan genieten hoor, maar ik zou toch weer graag meer kunnen…<br />Grtjs<br />Daniëlle
dankzij maak je zoveel meer mee dan enkel een jachtig beroepsleven<br />volgens mij leef je nu veel meer en bewuster