Vorige week kreeg ik een mail over Bart Moeyaert die op Klara was uitgenodigd om gedichtendag een stem te geven. Bart schrijft van alles, van gedichten tot boeken en een hoop ertussen. De meesten kennen deze dichter en auteur wel denk ik. Zeker de Antwerpenaren want hij was ooit stadsdichter. Al jaren staat het mooie gedicht ‘Klein’ bijvoorbeeld afgebeeld op een zijmuur van de stadsschouwburg. Ik lees het elke keer wanneer ik er passeer.
In de mail was er één zin die in mijn hoofd bleef rondspoken: Hij heeft het niet voor hermetische taal en dichters die enkel met zichzelf bezig zijn, onder het mom van de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste gevoelens. Ja oké, niet exact die hele zin maar de idee erachter. Komaan, je snapt me wel hé. Het deed me peinzen over wat en hoe ik zelf schrijf. Het meeste is nu eenmaal gedreven door individuele gevoelens, zeker wat onder de categorie schrijven staat. Bart zou misschien niet opgezet zijn met de rijmen die hij op mijn blog zou lezen. Alsof hij al zou komen lezen natuurlijk, duh!
Niet dat ik me vergelijk met grote dichters of schrijvers hoor maar het zette me gewoon aan het denken. Af en toe heb ik al anders gedaan en puur fictieve verhalen neergezet. In de toekomst een keer meer uit de comfortzone durven te stappen lijkt me dus geen slecht gedacht.
En waarom dan niet meteen hé? Voor ‘Zijn laatste adem’ blijf ik trouw aan de dichtvorm kwatrijn, de ‘A,B,A,B’ die ik bijna altijd gebruik. In zijn agenda was eerder het woord paradijs me opgevallen. Ik besloot het als inspiratie te gebruiken met dit als resultaat…
Vertrokken in de nacht
op zoek naar weet ik wat.
Niemand die nog op hem wacht,
de wereld meer dan zat.
Sluipend over de natte grond
snoof hij aan het gras.
Stijf en wit zoals het stond,
zoals het in de winter was.
Zijn hoofd legde hij te slapen
naast een vroege krokus en wat bast.
Ze hadden hem maar op te rapen,
niemand meer tot last.
Dwarrelende vlokken verdoofden zijn ziel,
loodsten heimwee naar het paradijs.
Met een bleke adem zo fragiel,
blies hij de laatste van zijn reis…
© Nana – Tartelette Maison
Klik voor meer eigen gedichten.
En zo sluit ik de poëzieweek af. Volgende week maak ik tijd om op zoek te gaan wat anderen geschreven hebben. Deed jij ook mee?
Zo mooi kan ik dat niet weer geven. Knap !!!
Grtjs
Daniëlle
Amai, dat raakt me…
Mooi mooi mooi!!!
En Bart horen… een genot he!?
Mooi! En knap, heel knap!