Zaterdagnacht, één uur. Ik kan niet slapen en kijk uit het raam naar het witte landschap buiten. Ik denk aan de kinderen. Ben blij dat ze het goed hebben en niks tekort komen. En zorgen, die heeft iedereen af en toe. Die horen bij het leven hé. Maar een moeder blijft je – ook al wonen de kinderen niet meer thuis – en dus zijn hun zorgen ook een beetje mijn zorgen. Is het daarom dat ik mijn maag zo verschrikkelijk voel branden en om 6 uur weer voor dat raam sta te mijmeren? Ik zie de sneeuwvlokken als zilveren confetti uit de lucht dwarrelen. Ze vallen in de tuin op het dikke witte tapijt dat er ondertussen al ligt. Mijn kleine paradijs dat in het schijnsel van een straatlantaarn een zilveren glinsterende gloed krijgt. Ik voel me de koning te rijk! Het doet me beseffen dat ik wel een goede gezondheid mis maar tegelijk eigenlijk veel in handen heb om gelukkig te zijn. Meer dan sommige mensen ooit kunnen dromen. Stilletjes hoop ik dat ook zij eens in hun leven, al is het maar een handvol van die zilveren gloed te pakken kunnen krijgen…
