Het jaar zo kort maar nu al met z’n onvolkomenheden.
Als een tegenligger op het verkeerde pad.
We zijn het allemaal zo spuugzat.
We zuchten, vluchten en rebelleren,
want wat een gemis
als SAMEN er niet meer is.
Met z’n allen naar het buitenland,
gaan betogen of shoppen over de grens,
dat is niet het SAMEN dat ik wens.
Of met vrienden naar een huisje
in de Ardennen of aan de zee,
aan dat SAMEN doe ik niet mee.
Niet zoenen, geen hand en afstand van elkaar.
‘t Is moeilijk en noem het maar cliché,
dat soort SAMEN gaat momenteel het langste mee.
Laat ons SAMEN de dagen
ingaan zoals het hoort
zodat het virus niet langer ontspoort.
SAMEN reikhalzend uitkijken naar het verre licht
dat af en toe nog zal verdwijnen
of niet voluit zal durven schijnen.
Ooit trekken luchten weer open
en klimt de zon, dat zal je beamen.
Ooit is SAMEN gewoon weer echt SAMEN.
Tot dan…
SAMEN STERK!
Nana © Tartelette Maison
Dit gedicht heb ik geschreven naar aanleiding van de jaarlijkse gedichtendag. Deze gaat steeds door de laatste donderdag van januari. De poëzieweek loopt dit jaar van 28 januari tot en met 3 februari.
Het thema lijkt me wel duidelijk: SAMEN. Het is al heel lang mijn favoriete woord. In mijn geval loopt het SAMEN met het thema dat zich een vaste stek heeft toegeëigend in ons leven, hart en hoofd: de coronacrisis.
Zin om meer van mijn eigen gedichten te lezen? Klik hier.
Amen!
🙂