… maar ik bezit het niet. Ik doe al weken mijn best maar mijn geduld raakt stilaan op. Wachten, niksen, wachten en niksen… pffff.
Donderdag liet ik nog een stapanalyse doen voor het tenenprobleem dat maar niet opgelost geraakt en gisterenavond kon ik eindelijk voor de MRI van mijn nek. Die laatste heeft qua nachtelijke pijn gelukkig wel baat gehad bij de cortisone want 6 keer per nacht wakker worden kruipt op termijn ook niet in je koude kleren zenne. Pols en hand zijn dankzij de brace en de rust beter, ‘t is te zeggen zolang ik er niks mee doe, maar door het veelvuldige gebruik van mijn linkerarm begint die schouder, waar ik vorig jaar lang mee sukkelde, nu weer overbelast te geraken. Straatje zonder eind op die manier hé. Pfff. Vrijdag kan ik met de bij elkaar verzamelde resultaten van alle onderzoeken van de laatste weken naar de specialist. Cross my fingers. Auwch.
