Ik schreef eerder al dat we toch wel met een kleine dosis zenuwachtigheid naar het gegeven ‘nieuwe buren’ keken. Ze wonen er ondertussen al een paar maanden maar tot hier toe hadden we ze nog niet gezien. Ook onze twee (redelijk recente) overburen zouden we trouwens straal voorbijlopen in de supermarkt mochten we ze daar tegenkomen want ook hen hebben we nog niet ontmoet. Toen wij verhuisden zijn we ons direct gaan voorstellen bij de buren maar blijkbaar is dat niet meer van deze tijd. Een paar keer heb ik op het punt gestaan om zelf even langs te gaan maar deed het uiteindelijk niet omdat het me door familie en vrienden werd afgeraden. ‘t Komt inderdaad misschien niet altijd even goed aan hé. Ziekte van de moderne tijd (lees: ieder voor zich)? Wie zal ‘t zeggen. Hier in de wijk leven de mensen in elk geval liever zo, dat is ons al lang duidelijk. En te weten dat we net uit de stad zijn verhuisd om meer sociaal contact te hebben. Niet dus! Maar soit, onze nieuwe buren. Hem en haar kenden we alleen van stem, hun huisdier van snuit. Die was veel nieuwsgieriger dan zijn baasjes en piepte regelmatig onder de schutting door. De gluurder!
Tot hij dit weekend zijn curieusiteit niet meer kon houden en eronder door kroop. Toen moest de buurman hem wel komen halen. Zodoende hebben we bij zijn stem al een gezicht en een naam (die ik wél zelf heb moeten vragen maar bon). Buurvrouw kregen we niet te zien. Toen ik haar toeriep dat man en hond aan ‘t buurten waren was haar eten haar enige bezorgdheid. Ze riep: ‘Hij kan buurten zoveel hij wil maar de patatten zijn wel klaar.’ Daarmee was de kous af. En het eten wérd koud vrees ik want hij is toch nog even blijven sjauwelen. Als dat maar goedkomt….
