… NOT!
Toen ik me openlijk de vraag stelde wist ik eigenlijk diep in mijn binnenste het antwoord al. Het was een reactie in Facebook op een collage van een uitstap die ik gemaakt had die me al een tijd had doen nadenken. Een vriend schreef daaronder dat hij al bijna moe werd alleen al van te lezen wat ik op 1 week allemaal uitsteek. ‘Als hij, die weet hoe ik in elkaar zit, dat zich al (weliswaar lachende) afvraagt wat moeten andere mensen die me niet zo goed kennen dan wel niet denken?’ schoot er door mijn hoofd. Mijn moeder zei vroeger dikwijls ‘al lachende speekt een zot de waarheid’ en dus bleef het in mijn hoofd rondhangen.
Vond ik het nodig nog eens een keer over een mindere periode te schrijven? Vond ik het nodig duidelijk te stellen dat mijn leven nog wat anders is dan alle leuke dingen die er op staan? Twee keer ja! Toch wil ik vooral positief in het leven staan, evenwel zonder de keren dat ik toch even worstel met wat ik ervaar te moeten verstoppen. Het lijkt me de beste manier om ermee om te gaan en een leven met zo’n ziekte vol te houden. Ik heb lupus, en dat mag geweten zijn, maar het is me meer dan ooit duidelijk wat ik nog meer wil bewijzen en dat is dat lupus mij niet heeft.
