Als je zo op het eerste zicht de schrijfsels en foto’s op mijn blog, flickr of facebook bekijkt lijkt mijn leven op een aaneenschakeling van leuke uitstapjes, onbezorgde dagen vol eten, drinken, wandelen, vakantie etc… Niets is minder waar. Je leest en ziet alleen over de goede dagen. Over de rustdagen valt weinig te vertellen hé. En de slechte daartussenin, die hou ik dikwijls verborgen en worden meestal alleen gedeeld met het gezin en een handvol goede vrienden. Ik doe het zo weinig mogelijk, klagen/schrijven over mijn ziekte maar eigenlijk is dat een rad voor de ogen van anderen draaien. Een vrouw met een chronische ziekte, ook dát ben ik. Na weken met genoeg energie en weinig of geen pijn is het sinds kort terug omgeslagen. Ups en downs, het is al meer dan 10 jaar zo. Het begon op onze laatste vakantie toen ik opeens door mijn benen ging. Gelukkig was mijn man er om mij te ondersteunen tot aan een terrasje wat verder waar ik met een glaasje water kon bekomen. De pijn ging niet weg (en is dat nu ook nog niet) maar beetje bij beetje lukte stappen toch weer. Het was een eerste teken aan de wand. Deze week ging het licht even helemaal uit. Misschien was het een tikkeltje mijn eigen schuld want eigenlijk was ik te veel te vermoeid om uit eten te gaan maar ‘nee’ zeggen tegen mijn kinderen of kleinkinderen vind ik nog altijd moeilijk. De combinatie “converseren-achtergrondgeluid van anderen die praten-muziek” werd me teveel. Ik moest op een gegeven moment echt zorgen dat ik me enkel concentreerde op de gesprekken aan onze eigen tafel maar dat ging zeer moeizaam. Alle andere geluiden er nog bij leken mijn hoofd te doen ontploffen en dat bracht me op het randje van flauwvallen. Buiten gaan was de enige oplossing. Naar huis gaan ook. Mijn hoofd is blij met de stilte in huis en mijn lijf geniet van de rust die er heerst. Helaas moest ook de cortisone terug uit de kast komen maar ja, het is niet anders én het helpt om er weer bovenop te komen. Ik wil zo fit mogelijk zijn voor het doopfeest van mijn kleindochter binnen een week.
De ondertitel van mijn blog is ‘dingen uit het dagelijkse leven’. Misschien zou ik er beter aan doen om mijn leven hier meer neer te zetten zoals het werkelijk is. Ik zal er eens over nadenken. Voorlopig heb ik er de tijd voor.
