29 februari. Een dag die sinds 2008 voor mij niet meer te boek staat als schrikkeldag maar als schrikdag. Nooit nog zal ik hem vergeten, en daar zorgde de anafylactische shock voor die ik die dag kreeg. De jodiumhoudende contraststof die de verpleger me tijdens een scan toediende was de boosdoener. Gelukkig was ik nog in het ziekenhuis toen de allergische reactie in volle hevigheid toesloeg, anders had ik het niet meer kunnen navertellen. Binnen de kortste keren lag ik op de spoed aan allerlei apparaten en werd ik met vanalles en nog wat ingespoten. Ik geef toe dat die ervaring me met een trauma heeft opgezadeld. Voordien ging ik wel altijd met hangende pootjes naar het ziekenhuis als ik een onderzoek moest laten doen, wie doet dat wél graag, maar sinds 29 februari 2008 walg ik echt van alles wat met ziekenhuis te maken heeft. Het zit zó diep dat het er niet naar uitziet dat ik me er ooit zal kunnen overzetten.
Was het omdat de verpleger met zijn gedachten bij het weekend zat in plaats van bij zijn laatste patiënt van de week, wie zal het zeggen? Hoe dan ook, hij heeft toen zware fouten gemaakt. Ik had hem op de hoogte gebracht van de symptomen die ik bij een vorige scan had opgemerkt, een waarschuwing van mijn lichaam leerde ik achteraf, maar die heeft hij compleet genegeerd. Zelfs toen ik tijdens de scan wees op wat ik voelde en merkte (warm, zweten, misselijk, brandend gevoel,…) was zijn enige reactie ‘Nog efkes, ’t is bijna gedaan mevrouw’. Wist ik veel wat de gevolgen konden zijn, anders had ik zeker stante pede vanonder die machine gekropen. Was ik te zeer onder de indruk en/of te blij dat ik nog leefde om aan eraan te denken, ik weet het niet, maar een klacht heb ik toen niet ingediend. Het was eigenlijk pas toen begin vorige maand een soortgelijk geval, dat niet zo goed afliep, in het nieuws kwam dat ik me vragen stelde over wat ik had kunnen/moeten doen.
Die dag blijft voor altijd een zwarte vlek in mijn geheugen, één die ik nooit nog wil herbeleven. Nog meer dan voordien ben ik sindsdien fan van de stelling dat je alle dagen moet leven alsof het je laatste is. Niet dat dat echt 100% haalbaar is in het dagelijkse leven maar ik probeer er toch zoveel mogelijk, en lang niet genoeg naar mijn goesting geef ik toe, uit te halen. Soms kan dit overkomen alsof je altijd je zin wil doordrijven, en ergens is dat misschien ook wel een beetje zo, maar wat is er mis met beseffen dat het leven kort kan zijn als je een beetje pech hebt en daarom gewoon het onderste uit de kan willen halen?
