Beetje bij beetje maar vastberaden
sleurt ze zich in eenzaamheid omhoog.
Woord na woord over kreupele lippen
ontstaat in het licht een dialoog.
Een lach die klinkt in de verte
ruikt naar een boomgaard vol bloesem.
Ze vangt, grijpt en houdt vast
tot de geboorte van een nieuwe asem.
Heel diep zuigt ze de verse lucht,
duffelt het in vrolijk pakpapier.
Straaltjes zon eigent ze zich toe,
als kruimeltjes van puur plezier.
Niets méér
maar ook
niets minder.
© Nana – Tartelette Maison
Klik voor meer eigen gedichten.
De eenzaamheid brengt de poëzie tot ontwikkeling die in ieder mens aanwezig is.
Victor Hugo
Ik sluit mij aan! Héél mooi geschreven! (en bedankt voor de fijne post nana!)
Wow heel mooi geschreven lieverd! Chapeau! Knuff! Ik ga er weer vandoor…de wekker gaat zo…zoefff
Knap geschreven!
Dank je. Ik doe mijn best. 🙂
Echt fantastisch mooi! Daar kunnen heel wat dichters een puntje aan zuigen!
*bloos* Oei, dat is te veel eer denk ik. Toch bedankt. 🙂
Mooi!
Zo mooi kan ik het niet verwoorden hoor.
Ik weet niet hoe het komt, maar soms komt jou blog niet door tot mijn blog. Gelukkig ben ik zelf eens komen piepen en merk ik dat ik toch wel wat moest bijlezen.
Je blog over “ma vie” heeft me wel geroerd. Het is ook deels mijn verhaal en ik dacht net het zelfde toen ze het bericht van Magie De Block op het nieuws vermelde.
Alleen, ik ben wel aan het werk omdat het niet anders kan…
Ik versta je verhaal heel goed en soms moet een mens het is van zich afschrijven hé.
Grtjs
Daniëlle
Dank je. Het is inderdaad vreemd dat je niet alle posts te zien krijgt op je blog. Misschien in de toekomst volgen via RSS-feeder of bloglovin? 😉
Wat mooi!! Ik werd gelijk een en al aandacht bij de eerste twee zinnen, gauw verder lezen werd beloond, prachtig geschreven!
Merci! 🙂