Sinds zondagavond staat mijn kop niet waar hij moet staan. Kapot, dat was ik toen en dat was ik gisterenavond nog. Of nee, meer terug. Zondagmorgen zaten Jeannine en ik nog zingend en dansend (jaja) in de auto op weg naar Wachtebeke maar maandag was het al heel wat minder. The day after ging aan een tempo dat een paar niveaus lager lag maar dat is een verhaal op zich voor later. Zowel zondag- als maandagavond bijna niet geslapen. Was het de adrenaline die nog door mijn lijf gierde, ik weet het niet. Dinsdag schroefde ik met dochter de planning drastisch terug. Geen shoppingtrip naar Breda maar een wandeling over de markt in het dorp en boodschappen net over de grens volstonden. Woensdag, de eerste oppasdag, ook een verhaal apart waard. Ikke groggy, maar tevreden, nadat schoondochter ‘s avonds de deur achter zich sloot. Ik trok mijn pyjama aan en kroop onder een deken op de zetel om er niet meer af te komen. Gelukkig al twee dagen goed geslapen, dat is al veel waard. Vanmorgen heb ik, voor het eerst in héél lang, een afspraak uit het oog verloren. 9.10u, ik was net uit bed *bloos*, kreeg ik een smsje om te vragen of ik niet iets vergeten was. Ja dus. Vlug tanden poetsen, een kattewaske, wat kleren aangetrokken (best hé) en vliegensvlug richting afspraak. Ik voelde me allesbehalve gemakkelijk. Iets na 12u zat ik voor het eerst neer met een taske koffie, iets om te eten en de krant wachtende op een positief telefoontje over zoon die vanmorgen geopereerd werd aan zijn neus. Ook dat verliep naar ‘t schijnt niet zoals voorzien. Hij stond niet op de planning ook al had de dokter zelf de afspraak gemaakt. Met een paar uur vertraging zou hij dan toch naar de operatiezaal zijn gebracht. Benieuwd hoe alles verlopen is want hij is nogal van het kleinzerige type. Het is echt zo’n “jawadde-dag” vandaag.
