En hoe gaat het met uzelf? Dat ene zinnetje dat een vriendin me stuurde bracht me helemaal van mijn stuk en deed me nadenken. Tja, hoe ging het met mezelf?
Logisch dat iedereen constant vraagt hoe het met manlief gaat. Dat is ook het allerbelangrijkste. Af en toe gooi ik er wel eens tussen dat het moeilijkste nog moet komen. Dat ons leven vanaf nu helemaal anders zal zijn. Af en toe zwaar. Ook voor mij. Er is een leven vóór en een leven ná kanker net zoals er ooit een leven was vóór mijn ziekte en erna. Natuurlijk denk ik daarover na, deze week meer dan ooit. Maar hoe het momenteel écht met me ging, daar kon ik haar niet op antwoorden.
’t Is een vraag waar ik ook liever niet wil bij stilstaan. Het is zelfs zo erg dat ik de resultaten van mijn laatste bloedonderzoek die verleden week toekwamen tot op vandaag nog niet bekeken heb. Ik durf niet te kijken omdat ik weet dat als die slecht(er) zijn ik daardoor wat minder sterk in mijn schoenen zal staan dan ik wil/moet zijn. Manlief komt op de eerste plaats. Hij is degene die de kloteziekte heeft, moet ondergaan, moet genezen van de operatie.
How, how, how, ik hoor u al steigeren en roepen dat het niet onbelangrijk is dat ik mezelf goed moet verzorgen omdat hij ook niks heeft aan een partner die ziek is. I know, dat is correct en dat doe ik ook hoor. Proberen om rustig te blijven, proberen te slapen, proberen naar mijn lichaam te luisteren, proberen genoeg te eten, proberen om niet teveel aan al onze andere zorgen te denken… Men kan niet zeggen dat ik het niet probeer. En toch, uit ondervinding heb ik geleerd dat je soms even sterker moet zijn dan je bent. It’s all in the mind. Of ik het fysiek ook allemaal en lang genoeg ga aankunnen weet ik niet maar ik zal in elk geval mijn best doen om niet (teveel) over mijn grenzen te gaan. We zitten momenteel nu eenmaal in een positie waarin ik dingen van hem zal moeten overnemen die hij normaal van mij overneemt.
Die hele klotecorona maakt het er allemaal nog moeilijker op. Je vraagtt niet zo makkelijk hulp in huis. Neem nu thuisverpleging nadien. In normale omstandigheden breng je dat meteen in orde. Nu in volle vierde en blijkbaar zwaarste golf sinds het begin van de crisis ga je toch even nadenken over het feit dat er alle dagen iemand vreemd in je huis komt. Elke dag een andere – al dan niet gevaccineerd, dat weet je niet – want “Nee mevrouw, elke dag dezelfde verpleegster kan niet.” Dat wil je toch vermijden, nee?
Misschien zien we het wat té maar corona komt steeds dichter en dichter. Zeker voor een risicopatiënt een angstwekkende gedachte. Wij zelf, onze dochter en drie van onze kleinkinderen zijn tot nu toe gespaard gebleven. Onlangs zijn nog 2 kleinkinderen besmet geraakt via de klas. Kleinzoon was er ziek van, kleindochter had alleen een verstopte neus. Hoe lang duurt het dan voor je zelf aan de beurt bent? Ik zie ook dat de mensen de basisregels al lang niet meer naleven. Afstand houden? Ha! Handen ontsmetten? Ha! Bij de winkel of in het ziekenhuis ben ik dikwijls de enige die bij het binnen- en buitengaan mijn handen ontsmet. Mensen lopen het apparaat straal voorbij. Nee, als ik eerlijk ben denk ik niet dat we overdrijven. Het aantal besmettingen zegt genoeg.
Enfin, het maakt de hele situatie alleen maar zwaarder om dragen. Telewerk is vanaf morgen weer verplicht en dus maakt mijn plichtsbewuste man zich zorgen over zijn werk en of het wel goed zal kunnen gedaan worden terwijl hij er niet is. En ik maak me dan weer zorgen omdat hij zich zorgen maakt. De kinderen en kleinkinderen kunnen niet komen. Ik mag amper bij manlief op bezoek. Mag hem bij onderzoeken alleen aan de ingang afzetten. Voorlopig geen – zo broodnodige – knuffels van familie en vrienden. Zo eens geen arm om je heen, een warme hand die op je rug wrijft en zegt dat alles oké komt. Ook al krijg je van alle kanten steunbetuigingen, het blijft toch maar een koude en eenzame bedoening zo. Voor een warmbloedig familiemens als ik is dát eigenlijk nog het moeilijkste momenteel. Hoe ik me daarbij voel? Kak!! (Of zeggen ze in Nederland misschien eerder kut?)
Het antwoord op de vraag hoe het met mezelf gaat moet ik dus niet ver gaan zoeken lijkt me… kak!
Waar het op aankomt is zoals steeds… geduld. Zo staat het ook in mijn junkjournal. Tijd brengt raad, ook in dit geval.
De rollen zijn nu even omgedraaid. Ik zorg voor hem in plaats van hij voor mij. Beetje bij beetje zullen we wel weer komen tot zorgen voor elkaar. En die coronagolf gaat ooit wel weer liggen zullen we maar denken. Tot dan… geduld… it’s all in the mind.
