‘k Zou zo gere gelijk de bomen
Staan met wortels in de grond
En mijn takken naar omhoge
En geen woord in mijne mond
‘k Zou zo gere keune vliege
Gelijk ne veugel in de lucht
Zachtjes op de wolken wiegen
Geen lawijt, zelfs gene zucht…
(Uit: ‘k Zou zo gere willen leven, Walter De Buck)
‘k Zou het écht zo gere. Onwaarschijnlijk genoeg kon ik het mij verleden week zelfs redelijk goed inbeelden hoe het zou zijn. Daar, aan de voet van Les Alpilles… zo stil, ongelooflijk. Geen enkel geluid. Zelfs al stonden er een acht-tal huizen rondom ons, je kon er meestal een speld horen vallen. Daardoor gebeurde er iets waarvan ik altijd heb gedacht dat het niet kon… er waren momenten dat er echt geen enkele gedachte door mijn hoofd ging. Ik zat daar gewoon. Leeghoofdig. Te kijken naar de bergen, de lucht en de bomen. Te luisteren naar de stilte… gewoon zijn. Zou een boom of een vogel zich ook zo voelen?
