Kopjes troost en hoop

Een leven dat alleen over rozen loopt bestaat niet, we zijn ons daar heel bewust van. Maar toch, als je een diagnose van kanker krijgt denk je daar niet aan.

Het dak van de wereld valt op je kop. Je staat erbij en kijkt ernaar. Dan is elke te nemen stap, elk negatief woord of elke tegenslag er ene teveel. Energie voor alles rondom je moet je gaan zoeken.

Er is al veel inkt gevloeid over wat we de laatste maanden meemaken. Mijn dagboek is dikker dan ooit, alleen kreeg ik het niet op de blog. Meerdere malen klikte ik hem open en blokkeerde dan. Kreeg geen letter getypt. Vandaag is een goede dag om er mee te beginnen.

Sinds de zomer moest manlief verschillende onderzoeken ondergaan. Telkens stond hij er alleen voor. Door de coronacrisis mag je in het ziekenhuis zelden nog samen bij de dokter langs. Voor iemand die op gezondheidsvlak nog nooit iets heeft voorgehad toch niet min om dat zo allemaal alleen te moeten ondergaan, zeker als er dan een zware diagnose boven je hoofd hangt. Wat hebben we die coronacrisis al vervloekt ja. Nu nóg meer dan voorheen.

Ook al ziet het er niet goed uit, je blijft natuurlijk geloven dat het niet is wat ze denken dat het is. Het lastige is dat dat allemaal zo lang duurt. Het ene onderzoek mag pas 6 weken na het andere, enzovoort. Ondertussen zit je je kas op te vreten zoals ze hier zeggen.

Omdat de coronasituatie op dat moment meeviel mocht ik bij de twee laatste consultaties wel mee. Pak van ons hart. Bij de eerste viel de diagnose… 100% zeker kanker. Agressie: 7/10. Operatie onvermijdelijk. Misschien nog bestralingen achteraf. Bij de tweede consultatie mochten we onze vragen afvuren die we na het lezen van de informatiebrochures eventueel nog hadden. Ikzelf heb me in die periode via verschillende bronnen goed ingelezen waardoor ik de uitleg van de dokter heel goed begreep en gerichte vragen kon stellen. Voor manlief hoefde dat opzoekwerk niet. Het is wat het is, meende hij. Tja, ieder persoon verwerkt en ondergaat alles op zijn manier hé.

We moesten het een plaats geven. Kanker heb je nooit alleen. Het tast je gezinsleven aan op een manier die je je niet kan inbeelden, zelfs al hebben we beiden al sinds onze jeugdjaren meerdere malen van dichtbij gezien wat kanker kan aanrichten. Dit is toch anders dan het als kind meemaken in het gezin of als volwassene aan de zijlaan staan. Als scheidsrechter óp het veld zit je er met je neus bovenop. Niets ontgaat je nog.

Het is net als elke andere chronische ziekte – want dat is het in feite toch – een verdict dat moet zakken. In je lijf zit het helaas al maar je moet het ook een plaats geven in je hoofd en in je leven. Je moet hoop naar boven halen en kracht zoeken om die hoog te houden.

Een verblijf in de Provence – een sterke aanrader van de dokter om onze reeds gemaakte plannen te laten doorgaan – moest ons helpen om alles wat te doen bezinken en deed dat ook. Je kon het geen vakantie noemen maar deugd deed het wel. Zeker het zonnetje en de bijbehorende 22 graden. De herfsttaferelen pasten ook helemaal bij onze gemoedstoestand…

Elke dag een wandeling in de omgeving, een terrasje, een etentje, rusten, maar ook samen de opgelegde oefeningen doen. Het maakte niet uit zolang het maar samen was. Veel praten ook. En wenen. En troosten.

We kwamen terug met meer goede moed dan we vertrokken, al blijft het toch balanceren op een slappe koord. Het is vooral de HOOP dat alles goed komt die je ziel sterkt en het lichaam helpt in de strijd. Die hoop nam ik ginder symbolisch in mijn hand en brachten we mee.

Op dit moment zijn we vele kopjes troost verder en begint het verdriet zijn weg te vinden naar de mensen die wat verder van je staan. We hebben zo lang mogelijk gewacht om familie en vrienden te informeren maar verzwijgen kan je dit niet. De steun die je krijgt is hartverwarmend. Soms van mensen waarvan je het niet had verwacht.

Daartegenover staat ook de teleurstelling ten opzichte van de onverschilligheid van sommigen. Vooral van mensen die nochtans zeer dicht bij je staan. Zwaar om dragen. Ik kan ook niet ontkennen dat het ons met momenten zeer destabiliseert en de andere steunbetuigingen soms wat teniet doet. We proberen om onze MOED er niet door te verliezen want….

Moed is niet kracht hebben om door te gaan, het is doorgaan wanneer je de kracht niet hebt!