Tradities in ere houden, daar kennen ze in de Provence wat van. Zo worden er het hele jaar door bijvoorbeeld naamdagen van heiligen gevierd met parades en feesten.
Het graan van Sint Barbara
Wat kerst betreft begint dat op 4 december met Sint Barbara ofte Sainte-Barbe. Barbara van Nicomedië, de patroonheilige van verschillende gevaarlijke beroepen. Op die dag is het in de Provence de gewoonte om tarwekorrels te laten kiemen in 3 potjes. (Barbara werd door haar vader in een toren opgesloten en ze kreeg een eigen badhuis om haar weg te houden van de mannen die hem constant om haar hand vroegen. Er waren 2 ramen in het badhuis maar Barbara wilde er 3. Ze had zich heimelijk tot het christendom bekeerd en de 3 ramen stelden voor haar de Heilige Drievuldigheid voor… vandaar de 3 potjes tarwe.)
De tarwekorrels strooi je op een bedje van natte watten, zoals cresson, die je in het licht wegzet. Bedoeling is dat ze komen te kiemen en uitgroeien tot mooi groen. Deze potjes worden dan als decoratie op de feesttafel gezet tussen de 13 desserts op 24 december zoals hier te zien is in het museum van de jaren 50 in Châteaurenard.
Heb je mooi groen gekweekt dan staat er je een voorspoedig jaar te wachten is de legende. De boeren hoopten zo op een goede oogst. Geen of miezerig groen? Dan werd de oogst een flop en waren ze gewaarschuwd.
Met dit in het achterhoofd is het vreemd dat ik dit jaar toch beslist heb om eindelijk ook een keer graan te laten kiemen. Ik, bijna even bijgelovig als de boeren in die tijd. (Ik zal bijvoorbeeld ook nooit onder een ladder lopen.) Het waren de 3 lieve dames op de kerstmarkt in Tarascon – meer dan de moeite die markt geef ik even mee – die me het verhaal, dat ik grotendeels kende, met passie uit de doeken deden en zelfgemaakte zakjes met graan verkochten ten voordele van hun vereniging.
Liefde-haat verhouding
Ik kocht dus een zakje en strooide op 4 december graankorrels in 3 yoghurtpotjes die binnenkort mee terug naar België verhuizen. Nu maar hopen dat er mooi groen uitkomt. Geloof ik dat er een jaar van onheil op komst is als de korrels niet gaan kiemen? Euhm… Erg hé. Misschien komt het omdat er binnen de familie de laatste jaren zoveel verkeerd is gelopen? Of hoop ik zo de positieve gedachten daarin wat extra bij te sturen?
Ach, elk huisje heeft zijn kruisje hé maar het onze maakt dat er door mij elk jaar meer en meer met een dubbel gevoel naar kerst wordt toegeleefd. Enerzijds hou ik – toch nog steeds – van Kerstmis, (Het was ooit één van mijn favoriete feestdagen van het jaar.) maar tegelijk heb ik er een hekel aan gekregen omdat het niet meer is wat het altijd wél geweest is. Haat-liefde, de grens is klein.
Hier in de Provence, ver van emotionele binding, genieten we. Dus doen we dat maar ten volle. Wie wil kan meegenieten op mijn Instagram account.
