Ik sta op, nog niet wakker. Ik wankel (weer) door het huis als een stakker… (om het zo ongeveer met de woorden van VOF De Kunst te zeggen) Met een kop koffie in de hand loop ik terug richting bed. Futloos en met een lijf dat niet meewil. In mijn hoofd maalt er vanalles, gedachten wit en zwart. Als ik het licht door de rolluik zie piepen schiet me spontaan een uitspraak te binnen; ‘De donkerste dag leeft niet langer dan tot morgen en gaat voorbij.‘ De ene zijn donkere dagen duren dan toch langer dan die van een ander denk ik nog bij mezelf. Maar soit, de ervaring heeft het me inderdaad al geleerd… ze gaan voorbij. Misschien morgen. Hopelijk morgen…
