Nana, zo noemde ik mezelf al als peuter. Zo’n 15 jaar geleden werd het ook door de mannelijke collega’s op het werk verkozen tot mijn bijnaam. De naam bleef aan me plakken en wordt nu al jaren door de blogvrienden gebruikt.
Ja, ik hou enorm van die naam. In het Frans betekent Nana o.a. ‘griet’, ‘mokkel’ en de klank ervan vind ik zelf kunstig en gesofisticeerd maar tegelijk ook erg wulps.
Dat had ook Niki de Saint Phalle in de gaten en het inspireerde de Franse kunstenares tot het creëren van haar Nana beelden. Ik vind ze prachtig! Toen ik in de krant las dat ze op een tentoonstelling te bezichtigen zouden zijn twijfelde ik geen seconde. Het Schunck, in het Nederlandse Heerlen, daar moest ik zijn! Gezellig stadje waar het ook nog eens (joepie) koopzondag was.
Bij aankomst liepen we even over de bloemenmarkt en kozen voor een goedkoop maar lekker (en voor amper 5 euro verrassend copieus) ontbijt op het terras van café De Kromme Toeter op het Pancratiusplein. Koffie of thee, een verse ‘chudoranse’, toast met ei en spek, extra toast, krokant stokbrood, kaas, hesp, confituur én een hoekje chocoladecake! Genoeg gesterkt trokken we naar het museum voor een bezoek aan Outside-In…
Ik was zo blij als een kermisvogel dat ik eindelijk een Nana-beeld ‘in levende lijve’ kon zien. Niet lachen, maar hun lichaamsbouw doet me een beetje denken aan mezelf. Tel daar de naam nog bij op en je snapt mijn adoratie. Nana Power!
Niet al haar andere kunstwerken konden ons bekoren (helaas was het verboden om daar foto’s van te nemen). Niki zelf was, na alles wat we gezien en gelezen hadden, een vrouw met serieus wat complexen en trauma’s. Wie het allemaal zelf nog wil gaan zien moet zich haasten, 19 juni is het gedaan met spelen.
