Sinds een paar weken verkeer ik in een verhoogde staat van opruimwoede. Dit tot grote tevredenheid van manlief. Dozen met boeken en tijdschriften, zakken met kleren en schoenen,… allemaal richting kringwinkel. In sommige kasten ga ik er deze keer met de grove borstel door. Als ik in zo’n mood ben moet ervan geprofiteerd worden want het kan snel keren. Natuurlijk blijven er spullen door mijn handen gaan waarvan ik écht geen afstand kan doen. Soms zijn die waardevol, soms ook niet, maar ze blijven.
Niet alles is op te ruimen.
Op de kast van mijn bureau staat sinds kort bijvoorbeeld zo’n item, een zwarte zak met wollen handvatten. Erop reclame van Dammann Frères in Parijs. Het verhaal erachter is in onze ogen een vreemd voorval te noemen. Jep, zelfs in de rationele ogen van mijn echtgenoot. Lees maar…
Zondag 16 september 2018, rommelmarkt in Fontvieille. Dat is altijd een hele leuke markt waar we wel het één en ander op de kop kunnen tikken. Deze keer wilde het niet zo vlotten. We wandelden voor de 2 keer over de drukbezochte markt toen mijn oog op een zinken koffiepot viel. Hij was helemaal volledig, met filter en al. De man vroeg veel te veel en dus schakelde ik mijn afdinger in – lees manlief – om de koop af te sluiten aan een aanvaardbaar budget. De verkoper pruttelde initieel tegen maar kwam ons dan welwillend tegemoet. Zoals het hoort op een rommelmarkt, neen? Manlief blij omdat het hem gelukt was, ik blij met mijn nieuwe aanwinst. De man rommelde wat in een doos achter hem en overhandigde onze aankoop in de bewuste zwarte zak. Tot hiertoe niks vreemds aan de gang hé?
We nestelden ons met een glas Ricard op een terrasje om aan ‘mensen kijken’ te doen en wandelden nadien richting restaurant. Het was pas toen we daar aan ons tafeltje schoven en manlief me het zakje overhandigde dat we beiden grote ogen trokken. Ik zette het tasje op het muurtje naast onze tafel en dit is wat we zagen…
Op de ene kant, die ons voordien niet was opgevallen, was met witte stift mijn naam geschreven. Mét hartje en al. En nee, mijn naam is niet gevallen en de verkoper heeft het tasje gewoon uit een doos gegraaid. Hoe kan je dit verklaren!? Niet. En kom me nu niet vertellen dat DIT TOEVAL IS hé want daar geloof ik absoluut niet in!? Ik stuurde meteen een foto naar onze dochter en naar mijn beste vriendin, beiden “believers” net als ik. Ook zij waren zwaar onder de indruk van deze gebeurtenis.
Ook al zal de koffiepot (→ bovenaan rechts) ons altijd aan deze gebeurtenis herinneren, het zakje wegdoen krijg ik niet over mijn hart.
Trouwens, alles wat je op de foto ziet is tweedehands. Of het komt uit één of andere kringwinkel óf van een rommelmarkt in binnen- of buitenland. Zelfs het tafeltje brachten we mee uit de Provence. Zoals wel meer in ons huis en onze tuin een hoekje waar veel verhaal achter schuilt. Zalig!
Lot, pech, toeval en chance bestaan niet. Het zijn woorden die werden uitgevonden om de gevolgen van ongekende oorzaken te benoemen. Voltaire
Dat is echt heel bijzonder!
Opruimen vind ik lastig, omdat bijna overal een persoon, verhaal, herinnering aan verbonden is.
Echt bijzonder en ook ik zou het daarom vooral bewaren!
Heel goed te begrijpen dat je het niet weg kunt doen. Leuke belevenis.