Zondagmorgen was het vroeg dag voor onze eerste wandeling. En weet je, het viel reuze mee!
Ook fijn dat we even konden kennismaken met twee bloggers die dezelfde wandeling, maar meer kilometers, hadden uitgekozen. Zij gingen al vroeg in het parcours links waar wij rechts moesten en zagen, door hun grotere tocht, wel een heel stuk meer van de streek dan wij. Maar hela, wie het kleine niet eert…
De nieuw uitgezochte wandelschoenen zorgden ervoor dat ik blarenloos de eindmeet haalde. Mijn nog niet genezen teentje deed het helaas iets minder goed. Mijn man had het niet nodig gevonden om wandelschoenen te kopen. Zijn legerlaarzen zouden volgens hem de klus ook wel klaren. Hadden ze hem in een vorig leven tijdens zijn legerdienst ook niet zonder problemen door lange marsen geloodst? Haha, verkeerd gedacht dus. Hij zal enkele dagen mank lopen door de vele blaren op zijn voeten. Ik weet wie er tegen volgende zondag schoenen gaat kopen!
Mijn kinesiste drukte me vandaag nog maar eens met mijn neus op de feiten door me te wijzen op een onhebbelijke gewoonte… ‘over mijn grenzen gaan’. Wandelen is goed maar enkel als het binnen het vermogen blijft. Gisterennamiddag voelde ik dat ik toch iets gedaan had wat ik niet gewend was. Vandaag voelde ik dat al iets meer. De kunst is nu om niet te overdoen en te zorgen dat de spieren en pezen niet overbelast geraken. Nu lach ik met mijn halve trouwboek zijn zere voeten maar ik moet maken dat ik volgende week niet om mezelf lach. Groen lach welteverstaan. Veel in de jacuzzi gaan om te ontspannen gaf ze nog als bijkomende tip mee. Laat ik daar nu net géén problemen mee hebben.
