Nieuwjaarke zoete,
een varken heeft vier voeten,
vier voeten en ene staart
is dat nu geen centje waard.
Hier in de Kempen is het gebruik van nieuwjaarszangers nog heel levendig. In de dorpen is het vandaag koppen lopen en heel voorzichtig rijden met de wagen tussen alle verklede zangertjes die de straten rondgaan en aan elke deur zingen om een centje of een snoepje. Als kind ging ik met neven en nichtjes ook altijd zingen met oudjaar. Hopelijk blijft dat gebruik nog even hangen hier zodat ook onze kleinkindjes het nog kunnen doen.
Wat ook stilaan verdwijnt zijn de nieuwjaarsbrieven. Dat is toch helemaal zonde. Ik las het een tijd geleden nog in de krant dat de scholen er willen van afstappen omdat ze teveel werk vragen met de nieuw samengestelde gezinnen van tegenwoordig. Dat is toch om mee te lachen!? Echt grote lulkoek vind ik dat. Nah!
Oudjaar zegt me niet veel maar de eerste dag van het jaar zit ik toch al enkele jaren op hete kolen voor de nieuwjaarsbrief van onze kleinkindjes. Het stelde de voorbije jaren nog niet veel voor maar de herinnering aan de verlegen en stamelende voordracht zit toch voor altijd in mijn geheugen gegrift. Zo leuk om die mooie brieven af en toe nog eens in mijn handen te houden. Ik hou ze allemaal bij in “dé doos”, zeker weten! Dé doos, ondertussen zit ik al aan nummer 2, verzamelplaats van alle tastbare en vooral dierbare herinneringen uit mijn leven.
Mijn moeder is niet nostalgisch of sentimenteel en zodoende heb ik weinig spulletjes of foto’s uit mijn jeugd om bij weg te dromen. Amper 3 nieuwjaarsbrieven uit mijn kleutertijd heb ik nog kunnen recupereren bijvoorbeeld. Voor haar doen al heel wat. Niet veel maar ik ben er in elk geval heel blij mee.
De herinneringen in mijn hoofd kan ze me gelukkig niet afnemen. Mijn vader had veel broers en zussen en die hadden allemaal tussen de 2 tot 6 kinderen. Vele neven en nichtjes dus, groot en klein. Het was van klein naar groot dat we voor onze grootouders in de rij moesten staan. Elk om beurt lazen we onze brief voor en kregen we een klein kado of wat centen. Nostalgie eerste klas! Sommige versjes van toen worden nu nog steeds gebruikt in de scholen. Heerlijk toch. Ik hoop dat mijn kleinkinderen ooit met dezelfde warme gevoelens aan deze tijd van het jaar kunnen terugdenken.
