Je moet niet harder blaffen dan de hond groot is betekent dat je de problemen niet groter moet maken dan ze zijn. Wel net om die reden schrijf ik niet meer zo graag over mijn ziekte. Zeker niet als het goed met me gaat want dan kan ik mezelf wijsmaken dat ik ze niet heb. De pijntjes en ongemakken schrijf ik op die momenten toe aan ‘normale’ dingen die andere mensen ook hebben. En toch, weggaan doet lupus (voorlopig) niet. Ach, klagen doe ik niet want ik kom al van heel ver. Ik durf zelfs te stellen dat ik mijn twee handen kus als het mag blijven gaan zoals het nu is. Af en toe een opstoot waarbij het vooral vermoeidheid is, koortsig gevoel, droge/pijnlijke ogen, zweertjes in de neus, stijfheid en pijn in buik en gewrichten zijn die me dan parten spelen. Tussendoor heb ik goede en heel goede periodes (als mijn nek en rug niet moeilijk doen maar da’s dan weer een ander verhaal) en dat is ooit anders geweest. Zelfs met de zon heb ik een iets betere relatie. Cortisone heb ik nog altijd nodig om ze te trotseren maar ondertussen weet ik dat ik de oog- en mondproblemen die ik dan nog heb kan oplossen door bijkomend anti-allergie medicijnen te slikken.
Energie doseren is nog steeds niet mijn sterkste kant (maar ik doe enorm mijn best) en dus krijg ik regelmatig kloppen omdat ik toch (bijna) over de schreef ben gegaan. Het zal aan mij uiterlijk niet te zien zijn maar binnenin schreeuwt mijn lijf dan om stilte en rust. Luisteren is dan de boodschap maar dat lukt niet altijd zo goed. Ja zeggen als ik nee bedoel… ‘t is schering en inslag. En als ik het dan toch over mijn hart krijg om een afspraak te annuleren of verplaatsen voel ik me schuldig. Stom hé. Tja, het is niet de eerste keer dat mensen me in het gezicht wrijven dat ik mijn ziekte op zulke moment misbruik. Zo’n minder goede periode vraag ik zelf ook niet en komt áltijd ongelegen. Gelukkig heb ik genoeg vrienden die mijn situatie wél begrijpen. Beter dan ik soms. Onze hond en ik verstaan elkaar dezer dagen ook opperbest… beiden met onze poten omhoog.
