Raar hoezeer de dood van iemand die je enkel virtueel kent je kan raken. Eind dit jaar blog ik 6 jaar en in die periode heb ik al een paar keer moeten lezen over het heengaan van iemand waarvan ik het blogje volgde. Bij sommigen ging het plots, anderen moesten lang vechten. Hoe dan ook, het raakt en het blijft bij.
Elly en ik begonnen in dezelfde periode met bloggen. Ik volgde haar en zij mij in mijn leven met lupus. Mijn ups en downs zijn heuveltjes vergeleken bij wat zij (en haar lotgenoten) moe(s)ten doormaken. De hare leken meer op de Mount Everest. Toch begon ze na elke klap weer met veel hoop en geloof aan die klim omhoog. Wanneer de reacties van mama Elly in plaats van Elly zelf begonnen te komen was het even slikken. ‘k Heb altijd gehoopt dat ze het zou halen maar helaas, haar strijd is nu gestreden. Ze zal me bijblijven als een zeer positieve en sterke madame. Vandaag gaat Elly naar ‘de overkant’. Mijn gedachten zijn bij haar en haar familie.
Rust zacht lieve Elly.
