Niet café de wachtkamer, waar ik veel liever had gezeten, maar de wachtkamer van de spoed, daar mocht ik gisteren nog maar eens mijn kop (en vooral mijn been) gaan laten zien. Deze keer kwam er wel geen stomme valpartij aan te pas vóór ik er enkele uren traag als een slak mocht zien passeren.
‘Snap’ zei mijn kuit gisterenmorgen toen ik een aanzet deed om met een stapke rapper naar de keuken te gaan en ze gaf me zomaar voor niks een spierscheur kado. Geen meevaller (dat is zoiets nooit), zeker niet met het oog op de feestdagen maar bon, niks aan te doen. De avond voordien hadden we net alles in huis gehaald voor het feestmenu van zaterdag en die volgepropte ijskast moet willens nillens leeg geraken. ‘k Zal er op de één of andere manier moeten voor zorgen dat het, liefst eetbaar, op de borden verschijnt komend weekend. Man en kinderen zullen meer dan voorzien uit hun pijp moeten komen en sous cheffen, bedden opmaken, tafel dekken etc… Toch heb ik met dit voorval weer een belangrijke les geleerd; ‘Stel niet uit tot morgen wat je vandaag nog kunt doen’ telt al zeker voor het ontharen van je benen (damn) want je weet nooit waar je die morgen moet ‘showen’.
