… but take it.
-Woody Guthrie–
Veel van mijn dagen spelen zich af binnen de 4 muren van mijn eigen huis of soms zelfs gewoon binnen de grenzen van mijn hoofd maar daarom heb ik niet minder te vertellen. Dat veel dingen anders begrepen worden dan dat ik het bedoel daar ben ik me van bewust maar daar lig ik niet van wakker. Dat mensen die hier komen lezen een verkeerd beeld zullen hebben van hoe mijn dagelijkse leven er uit ziet daar heb ik al meer problemen mee. “Amai, jij bent een bezige bij!” stond in een mail die ik verleden week van een lezer kreeg. Een enorm schuldgevoel viel als een blok naar beneden. Ik schreef het al eens, niets is wat het lijkt, maar ik probeer inderdaad zoveel mogelijk en binnen mijn mogelijkheden bezig te zijn/blijven. Een must voor een vrouw met passie voor vanalles en nog wat. Dat was ik vóór ik ziek werd en dat probeer ik ook te blijven. Vechten tegen de vermoeidheid en de pijn is toch onbegonnen werk. Ermee leren leven kan wel. Door de energie die me wél wordt gegund te besteden aan de juiste dingen en de juiste mensen bijvoorbeeld. Te Genieten van grote en kleine dingen en daarbij vooral de passie niet te verliezen. Die gretigheid is één van de weinige dingen die ik aan mezelf leuk vind maar die maakt het me tegelijkertijd niet altijd even makkelijk. Willen en kunnen staat voor mij nu eenmaal niet meer op dezelfde lijn en dat maakt mijn lijf me elke dag wel duidelijk. Chronisch ziek zijn betekent een leven met ups en downs. Dubbel en dik genieten van de ‘ups’ zou geen schuldgevoel mogen creëren maar dat doet het met mij soms wel. Ach ja, gezond of niet, volgens mij heeft nog nooit iemand beweerd dat het leven een makkie is.
