Oké, verschillende bloggers geven in de reacties aan dat er alleen maar toeval bestaat. Awel hé, in dat geval heb ik de laatste week wel veel toevallige pech in het verkeer…
Maandagavond: Ik ga de kleinkindjes van de creche halen en rij met de auto de smalle oprit van het domein waar zoon woont op. Ik ben al een stuk op die oprit als er van de andere kant een C3ke aankomt die duidelijk héél dringend van het domein af wil want in plaats van zich even langs de kant te zetten tot ik van die oprit ben dwingt de trut me gewoon helemaal naar de kant met als gevolg dat ik noodgedwongen (ja oké, en misschien een heel kleine misrekening van mezelf) met de “onderkant van de zijkant van mijn voorkant” (die van mijn auto wel te verstaan) het betonnen paneel raak dat de baan afschermt van de planten. Getuige is een ferme kras. Het was dat of mijn spiegel eraf vrees ik.
Dinsdagmorgen: Ik ga nog altijd naar de huisdokter die ik had toen ik nog een kilometer of 27 dichter bij Antwerpen woonde. Dinsdag is het daar marktdag en als het effe kan ga ik dus meestal op dinsdag naar de dokter om zo het onaangename aan wat aangenaams te kunnen koppelen. Zomaar al die kilometers rijden om in mijn lijf te laten prikken, nee, ik doe het nog altijd niet graag. Maar soit, daar gaat het niet over. Bij het naar huis rijden zie ik in de tegenovergestelde richting tussen de vele auto’s er eentje die duidelijk vanalles doet behalve opletten en daardoor zowat aan spookrijden doet. Ik zie hem beetje voor beetje van zijn rijvak afgaan. Mijn claxonneke gebruik ik niet veel maar nu vond ik het toch wel nodig om er eens deftig op te drukken. Ik wil het toeval niet teveel mijn leven laten beheersen zie je.
Dan toch maar efkes van de baan blijven voorlopig?
