Eindelijk, na 2 jaar toch weer eens in de Provence geraakt. Of we nu hier gevaccineerd in onze tuin gaan zitten of ginder maakt niet zoveel verschil dachten we zo.
Samen met het feit dat de Pass Sanitaire in Frankrijk van toepassing is vonden we het veilig genoeg om het erop te wagen en dus trokken we eind augustus richting zuiden. De coronapas zou onze vrijgeleide zijn om zonder zorgen op restaurant en op café te kunnen gaan. Dat beetje extra vrijheid dat we hier momenteel niet ervaren. Nu ja, dat dachten we. Het verliep heel anders.
Die hele pass sanitaire toestand is gewoon een lachertje. Vooral in de dorpen en dan nog daar waar je het minst verwacht. In “ons dorp” Eygalières volgen een paar restaurants – maar geen enkele bar – de regels zoals het hoort. Bij sommigen hangt de affiche bij de ingang maar ze vragen de pas niet. Anderen doen gewoon geen moeite om te verstoppen dat ze tegen de maatregelen zijn. Een mondmasker dragen (of correct dragen) blijkt voor veel Franse obers een obstakel. Ze dragen het niet, onder de neus of onder de kin. Bij de meeste etablissementen stonden de tafels ook heel kort bij elkaar en zeker niet op een meter zoals zou moeten. Sowieso een no-go voor ons als er geen pas gevraagd werd. Of de politie dan geen controles doet? Laat me niet lachen! In de steden waarschijnlijk wel maar in de dorpen niet hoor. We zagen het met onze eigen ogen. Ons kent ons. We zijn serieus teleurgesteld in de Provençalen. Wat zijn wij Belgen toch brave burgers!
Gelukkig vonden we in de regio toch een paar zaken waar we zonder kopzorgen onze voeten onder tafel konden steken. Sommigen gingen wel héél ver, zoals die ene bar in Saint Andiol waar op elk tafeltje een grote affiche kleefde. Zo in your face hoeft voor ons nu ook weer niet want je wil toch een beetje die coronatoestanden vergeten als je daar zit. Maar bon, als beloning voor zijn volharding zijn we bij hem wel een paar keer een aperitiefje gaan drinken. Hahaha…
Niet alleen in de horeca maar ook op markten en in sommige dorpscentra is het dragen van een masker verplicht. Amper iemand die we het zagen doen, behalve die paar brave Belgen zoals wij waarschijnlijk. Nochtans waren de affiches die de verplichting aankondigen goed zichtbaar maar ja. Om die reden hebben we deze keer de weekmarkten en sommige stadscentra links laten liggen. We bezochten wel de brocantemarkt in Eygalières en die in Fontvieille de week nadien. Veel minder druk dan een weekmarkt zeker als je vroeg genoeg gaat.
Op de brocantemarkt in Eygalières kocht ik een mooi linnen kussen. Geen brocante maar who cares!
Wat ook zeer frappant was… het ontbreken van de glimlach. Normaal zijn de mensen er vriendelijk en open. Deze keer zagen we vooral zure gezichten en was vriendelijkheid naar de klant toe soms ver te zoeken. Ook hier gelukkig weer uitzonderingen.
In het begin van ons verblijf heb ik me enorm geërgerd aan al die mensen die de regels aan hun laars lappen. Kwam ik telkens gefrustreerd terug thuis. Zo vermoeiend. Na enkele dagen heb ik dat een halt toegeroepen. Ik mocht van mezelf niet meer naar al die negatieve toestanden om me heen kijken. Het was dát of onze vakantie laten vergallen.
We zijn minder op café en restaurant gegaan dan we vooraf gedacht/gehoopt hadden. Verder niet zo erg anders geleefd dan hier maar dat was het plan. Vooral veel gewandeld eigenlijk. Coronawandelingen die door de setting niet als dusdanig aanvoelden. Van het mooie weer, de rust en stilte, de streek en van elkaar genoten.
Elke dag 30 graden. Wat een feest zo elke dag van ’s morgens tot ’s avonds buiten eten. Weet je dat we zelfs nog krekels hoorden. Dat is de eerste keer in al die jaren dat we naar de Provence gaan dat die in september nog te horen waren. Het leek net of we de échte zomer daar die we al 2 jaar hebben moeten missen deze keer niet gerateerd hadden. Wat een kado!
Uiteraard joegen we ook op #accidentalhearts, zoals bijvoorbeeld deze machtige in Maussane-Les-Alpilles. Beetje groot om mee naar huis te nemen…
Één hele speciale hartvorm zagen we op de terugweg naar België. Deze wolk verscheen boven onze hoofden net op een moment waarop ik in de auto in gedachten verzonken tegen mijn tranen zat te vechten. Het leek een teken van bovenaf… alles komt goed.
Sowieso altijd fijn om naar prachtige wolkenformaties te kijken als je lang onderweg bent.
Ondanks alles hebben we toch enorm genoten van ons verblijf en er nog een stressvrije periode van kunnen maken want wat hadden we dat nodig na bijna 2 jaar coronastress!
Happy in Provence…
