‘Een nieuwe hoofding, symbool voor nu en dan wegvlinderen?’ vraagt iemand in de reacties. Misschien wel ja, want laat ik dát nu net willen momenteel. Letterlijk. Een blog is ook weg zijn maar dan enkel met je gedachten en gevoelens. Ze laten uitfladderen en al schrijvend dingen proberen te plaatsen en, af en toe, een beetje proberen te verwerken. Het is en blijft voor mij één van die onmisbare onderdelen van het bloggen. Makkelijk is dat niet altijd. Zeker niet wanneer het over onderwerpen gaat waarover je liever niet openlijk schrijft. Op zo’n momenten komt de poëet in mij naar boven. Het verzacht de scherpe randen. Soms.
Kleine kinderen, kleine zorgen
is niet altijd waar.
Grote kinderen, grote zorgen
sommige dingen wegen zwaar.
Heel hard wil je roepen.
‘t Is niet eerlijk denk je dan.
Beter krijg je ‘t niet verwoord
en je voelt je’r ook niet beter van.
‘t Effe niet meer weten,
geeft een dreun aan je gemoed.
Schrijven dus én wegvlinderen…
jammer, ‘t (s)maakt me enkel bitterzoet.
© Nana – Tartelette Maison
Klik voor meer eigen gedichten.
