Door het feit dat mijn lupus op het goede spoor zit maar er toch weer andere fysieke klachten waren die me serieus beperkten in mijn dagelijkse doen werd ik boos op mijn lijf. Stom, heel stom, want boosheid en de daarbij horende spierspanning deden mijn klachten alleen maar kwaad. De pijn, dikwijls serieus boven mijn pijngrens, maakte dat ik tussen de bomen het bos niet meer zag. ‘t Was sterker dan mezelf. Zelf de touwtjes in handen houden en bezig zijn zit in mijn karakter en opeens moest ik dat (nog maar eens) uit handen geven, was ik voor heel wat dingen volledig aangewezen op hulp van een ander en dat ging me niet altijd even goed af. Mijn kleinkindjes niet kunnen oppakken, geen auto rijden, geen foto’s nemen, niet op de pc tokkelen… Altijd wél weer die verdomde pijn als ik ‘buiten de lijntjes durfde te kleuren’… maar ik wilde zó graag anders. Willen is niet kunnen hé en als je lichaam een njet geeft heb je niets in de pap te brokken. Mozes kon niet tot de berg maar de berg kwam ook niet tot Mozes, ook dát heb ik moeten laten bezinken. En ja… ikke, de positivo en sterke die meestal ieder ander rondom zich tot steun is, kon het niet meer aan. Ik heb diep gezeten, heel diep, maar probeerde dat voor de buitenwereld zoveel mogelijk te verbergen want schaamte was wat ik voelde. Schaamte omdat ik medelijden had met mezelf. Ja dat durf ik toegeven. Zo belachelijk en kinderachtig hé terwijl er mensen zijn die veel erger dingen moeten meemaken. Gelukkig zie ik het licht aan het einde van de tunnel alweer. Na een periode van weinig sociaal contact en bezigheid geraak ik klaar voor een nieuwe start. Allez ‘k mag niet te hard van stapel lopen natuurlijk maar toch. De voorbije vakantie heeft er goed aan gedaan. Ook aan de fysieke problemen. Ze zijn nog niet helemaal opgelost maar ik kan al veel terug zelf doen en dat scheelt een pak. Jaja, ik zie het terug zitten en heb leuke dingen om naar uit de kijken. Nu nog proberen om voorlopig enkel binnen die lijntjes te blijven kleuren…
