Een vrouw, een party, een kleerkast. Die drie dingen samen is vragen om problemen en dat is bij mij niet anders. Donderdag moesten manlief en ik naar een feestje en al van ‘s middags spookten Trinny en Susannah door mijn hoofd… What (not) to wear? Mijn twijfels op Facebook smijten was een goede zet want meteen boden een paar vriendinnen zich aan als steun en toeverlaat. Blijkbaar wisten sommigen van hen zelfs beter dan ik wat er in mijn kast hangt want de tips vlogen me om de oren, wat, je raadt het, de keuze er niet makkelijker op maakte. Eén voor één elk tenueke aandoen en een fotoke posten, schreef iemand en dat was eigenlijk nog niet eens een slecht idee. Hen mijn spiegel laten zijn? Waarom niet hé. Met fototoestel bij de hand trok ik me terug in mijn dressing en begon elke outfit te passen en met de zelfontspanner te fotograferen zodat ik hen in een privébericht een collage van mijn outfits (bloggers zullen het hier zonder mijn hoofd moeten stellen) kon sturen. De melding erbij was: shoot!
En of ze dat deden! Nog nooit heb ik zoveel fun gehad bij deze bezigheid. ‘t Was een party op zich. Ja, echt veel leuker dan op mijn eentje te moeten twijfelen en kiezen. Ik besloot te gaan voor outfit 5, het felblauwe kleedje, één van de eerste opties (het meest vrouwelijke silhouet) die er via de vriendinnen kwam, en toch kwam ik op het feestje aan in een andere. Net voor ik wilde vertrekken begon het me daar te gieten jongens, niet normaal. Een regenjas kwam van pas wilde ik niet als een natte dweil arriveren, en natuurlijk had ik er geen (dweil wel, jas niet, maar dat was geen optie) die net bij dát kleedje paste. Snel snel verwisselde ik noodgedwongen naar outfit 3 en haastte me naar de bushalte. Onderweg kreeg ik zelfs een lift aangeboden door een brave meneer uit de buurt. Ja, hij was geen adonis, niet jong, wel mooi grijs en ja, misschien wilde hij enkel zijn christelijk hart, help uw naasten, laten zien maar laat me gewoon in de wijsheid dat mijn outfit er voor iets tussen zat.