Thema vandaag: Moh, kijkt nu. We zitten hier met een mening.
Een vooroordeel is een zwervende mening zonder zichtbaar middel van bestaan.
Ambroce Bierce
Vooroordelen hebben is zo menselijk als maar kan zijn, ‘k betrap me er zelf ook soms op. (Niemand is perfect hé.) Zelfs bij het bloggen merk je dat mensen zich in de virtuele wereld een verkeerd beeld van je hebben gevormd. Voilà, dáárom ook dat we het ‘maskers af’ thema hebben gekozen zie ik de wijven van #wijvenweek, als ze hier al zouden komen lezen, met opstekende vinger en luide stem verklaren. De vraag is nog maar of dat ook dé remedie is! Awel, naar mijn mening niet. Ja, laat ik dus mijn mening over vooroordelen bij het bloggen eens belichten.
De geschreven taal kan zo snel verkeerd begrepen worden. Je kan ook niet alles zo uitgebreid schrijven als je het zou willen zeggen. Naar waarheid bloggen bestaat niet. Zélfs niet als je blogt met foto en toenaam. Als lezer maak je jezelf een mening op wat je ziet en wat je leest. Dat dat niet het hele verhaal is besef je niet zo direct tenzij de inhoud, schrijfwijze etc je zó interesseert dat je je probeert te verdiepen in de persoon erachter. Soms kan dat na verloop van tijd zowel aangename als onaangename verrassingen geven. Bij mensen die schrijven zoals ze zijn zal dat goed uitdraaien maar er zijn er ook die schrijven zoals ze zouden willen gezien worden maar waarvan blijkt dat ze een heel ander beeld van zichzelf hebben geschetst. Als ze bloggen om mensen te leren kennen is dat dom want door de mand vallen die IRL toch weet ik uit ondervinding.
Wat mijn eigen (anonieme die niet echt meer anoniem is) blog betreft viste ik onlangs naar de mening van een niet-bloggende maar blog-lezende vriendin. ‘Ik schrijf toch zoals ik ben hé!?’ vroeg ik haar. ‘In het echt ben je spontaner’, was haar antwoord. Kan ik daarmee leven? Jep. Het geschrevene kan het verbale niet evenaren. Wees blij. Als je hoort hoe luid ik soms ben…
Hoe zien anderen, die mij niet kennen, mij? Die vraag stelde ik mezelf vanmorgen. Helpt het meedoen aan #wijvenweek, maskers af, om wat meer van de sluier op te lichten? Mijn mening? Nee natuurlijk niet. Hoeft ook niet.
Als ik de onthullingen bekijk (gelnagels, in de auto al eens meezingen met Hollandse zangers,…) die ik gekozen heb, dan vrees ik dat ik het deels aan mezelf te danken heb dat nieuwe lezers nu misschien een fout beeld van me hebben. Denken ze: Jonge oma? Dat moet een marginale zijn, vast en zeker met een dochter die zwanger werd op tienerleeftijd. (Toch niet zenne!) En dan nog een kakmadam want, olala, ze kan niet zonder haar gelnageltjes. (Idd, ik kan niet zonder omdat ik nagelbijter/prutser ben en ik propere handen een must vind.) En dan zingt ze nog mee met Jan Smit… OMG, straks schrijft ze nog over het shlagerfestival! (Nee nee, gene paniek. Mijn muziekkeuze is ruim, zeer ruim, want ik hou zowel van jazz, als klassiek, als hard rock, als…) Ach, ze zullen het me niet komen vertellen. Wat zit ik me hier verdorie trouwens weer druk te maken. Zolang ik zelf maar weet wie of wat ik ben.
Mijn mening hé! Maar ‘k zou toch ook wel graag ook de jouwe weten.
