Thema vandaag: zelfcensuur
Een jonge meneer
die kwam voorbij
maar keerde op zijn stappen weer.
Beste mevrouw
vroeg hij beleefd
hebt u niet een beetje kou?
Ge ziet wat groen
rood, geel en blauw,
ik heb met u te doen.
Het kan verkeren
antwoordde ik
dat zal je nog wel leren.
Ik zeg je alleen dit;
de werkelijkheid
is niet zwart wit!
Als je rondom je ziet
in alle mogelijke kleuren
doet het leven ‘t minste verdriet.
En zo vul ook ik mijn dagen
met alle kleuren van de regenboog
om de wolf in mij te kunnen verdragen.
© Nana – Tartelette Maison
Klik voor meer eigen gedichten.
Dromen over perfecte dagen is een makkie. Ik probeer ze ook waar te maken, maar als je chronisch ziek bent heb je dat niet altijd in de hand. Neem nu gisteren. De dag was heerlijk, is goed verlopen, niet helemaal zoals in mijn dromen maar ‘it was close’. Geen vier-uurtje in een koffiehuis bijvoorbeeld maar, net als vele andere mensen, een lekker biertje op een zonnig terras. Het eerste zonneke, ook ik kan het niet weerstaan. Toen ik ‘s avonds in de zetel zat voelde ik dat ik slimmer had moeten zijn. Het dik half uurtje volle zon waarvan ik genoten had, had de deur op een kier gezet voor de wolf in mij. Lupus zadelt me namelijk op met een overgevoeligheid voor UV-licht. Alle gewrichten in de linkerhelft van mijn lichaam gaven een snijdende pijn, een knagend gevoel zwol aan in mijn buik en ook van enige energie was er geen sprake meer. Ik kan je garanderen dat ik in mijn binnenste dan serieus vloek.
Helaba, maar jij gaat toch geregeld naar het zuiden van Frankrijk, denk je dan. Daar is dezelfde zon zenne. Sinds een paar jaar kan ik met de nodige medicatie mijn lupus goed onder de duim houden en durf ik inderdaad terug richting zuiden voor onze vakanties, ja. De zon is niet dezelfde maar gevaarlijker zelfs, want dichter bij de evenaar en dus een hogere UV. En ja, natuurlijk ben ik bang maar wie bang is krijgt er ook. Net voor vertrek krijg ik een inspuiting met cortisone om te kunnen/mogen gaan. De cortisone helpt het immuunsysteem te onderdrukken (wat met lupus veel te hard werkt en zodoende niet alleen virussen en bacteriën aanvalt maar ook het eigen lichaam, ben beetje allergisch aan mezelf zou je kunnen zeggen). Nu de ziekte onder controle is, ook omdat ik ernaar heb leren leven, kan ik die vakanties terug aan. Zowel mentaal als fysiek. Voordien niet.
Zou ik, buiten het wijvenweekthema om, daarover geschreven hebben? Vroeger wel, nu waarschijnlijk niet. Een aan mezelf opgelegde keuze. Mijn gedroomde donderdag had bijvoorbeeld voor jullie zeker een perfecte dream-come-true-dag geweest en ook gebleven.
Positief blijven, ‘t is een noodzaak. Ik verkondig het overal en met veel woorden hier op dit blog en ik doe er zelf mijn best voor maar het is niet altijd even makkelijk. Ook ik zie soms de kleuren niet meer. ‘k Ben op zulke momenten heel erg blij dat ik in het bezit ben van een blog. Hij is voor mij het perfecte middel om het beetje kleur dat nog in me zit naar boven te halen. Mijn blog is dan enkel en niet meer dan mijn sterkmaker, mijn houvast.
Niet de hele wereld moet moest dat allemaal weten vind ik. Waarom niet? Geen idee eigenlijk. Schaamte, mijn karakter,… wie zal het zeggen. Voor mezelf is het schrijven van gekleurde woorden een oppepper en als ik daarbij ook de lezer een plezier kan doen zou ik zot zijn om het niet te doen. Toch!?
