We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.
We kunnen nu niet langer, we kunnen nu niet langer blijven staan…
Iedereen kent het lied “Opzij opzij opzij” van Herman van Veen wel en iedereen heeft vast wel af en toe zo’n periode in zijn of haar leven. Bij ons thuis is het de laatste tijd niet anders. Het zijn gevulde en vermoeiende maar toch erg leuke weken geweest, dat wel.
Kasten schilderen, slaapkamer herinrichten naar dressing/logeerkamer, living herinrichten naar master-bedroom , één muur in de gang voorzien van een nieuw behangske,… Een normaal (lees: gezond) mens is daar op een week vanaf. Ik leef op half ritme dus bij mij gaan er bij die werken enige weken over.
Deze week maandag een bezoekje gekregen van blogmaatje Sandra, dinsdagmorgen na mijn doktersbezoek een lunch met vriendin Jeannine en ‘s avonds naar de kapper met dochter (in het naar huis rijden kon ik het niet laten om een foto te nemen van de prachtige maan die me in de lucht vergezelde), woensdag oppasdag voor de kleinkindjes, vandaag een kros- en klusjesdag,… Dinsdag was trouwens een dag vol slechte beslissingen. Van handtas veranderen en daardoor mijn fototoestel vergeten (dank aan Jeannnine’s toestel voor de digitale herinnering aan deze dag), verkeerde keuze van kledij (zwart en dus veel te warm, maar toen ik ‘s morgens vertrok was het wel maar 13°c) tot verkeerde keuze van eten ‘s middags toe. (Mijn pasta was niet te vreten, zo zout. De kaassaus smaakte absoluut niet naar kaas maar naar bouillon. Ik dacht het euvel een beetje op te lossen en vroeg een potje kaas voor erbij. Helaas, zelfs dán smaakte het nog niet naar kaas. Bizar! Omdat ik echt honger had heb ik een deel, met hele lange tanden kan ik garanderen, opgegeten en toen de dienster kwam vragen of het gesmaakt had zei ik uiteraard van niet. Vroeger zou ik gewoon gezwegen hebben maar tegenwoordig durf ik er gerust voor uitkomen als iets op niks trekt. Om het goed te maken kregen we beiden een koffie aangeboden van het huis. Vriendelijk toch hé. En het was nog een lekkere ook.) Mijn vrije dag met Jeannine doorbrengen was natuurlijk geen slechte beslissing want het werd, zoals gewoonlijk, ontspannend en gezellig.
Zoals te zien en te lezen: druk, druk, druk. Zelfs met de nodige rustpauzes begint dat zich te wreken op mijn lijf. Ik voelde het wel maar het blijft na al die jaren toch moeilijk om altijd op tijd volledig op de rem te gaan staan en toe te geven aan de signalen van mijn lichaam. Ik ben namelijk dezelfde mening toegedaan als Roger “Wat je zelf doet, doe je altijd beter.” Het feit dat ik ook niet beschik over een oneindigheid aan geduld doet er geen goed aan. Aard van ‘t beestje, helaas. Om het niet nog erger te maken (de lichamelijke klachten én daarbij horende slechte bloedresultaten wijzen nu écht wel op de noodzaak) verplicht ik mezelf om vanaf morgen rust te nemen. Even Pauze (mét grote P) met op mijn blogje enkel wat postjes onder de planning.
