Voor je volwassen kinderen wordt je uiteindelijk een soort schuilhut. Ik heb het er nooit moeilijk mee gehad maar sinds kort bekruipt me soms een onaangenaam gevoel. Ik moet mezelf behoeden om de deur niet achter ze te sluiten. Ze in die vertrouwde hut omarmen en zorgen dat niemand hen nog kan kwetsen. Kon dat maar. Zelfs een ouder is beperkt in zijn/haar mogelijkheden…
